Księstwo ziębickie: Różnice pomiędzy wersjami

Po śmierci księcia [[Henryk IV Probus|Henryka IV Probusa]] w 1290 r., w związku z podziałem dzielnicowym Księstwa Wrocławskiego, [[Ziębice]] i okolice znalazły się w granicach [[Księstwo Świdnickie|Księstwa Świdnickiego]], rządzonego przez księcia [[Bolko I Surowy|Bolka I Surowego]]. Po śmierci Bolka I w 1301 roku, zgodnie z zasadą podziałów dynastycznych, księstwo świdnickie przypadło w udziale nieletnim synom Bolka I: [[Bernard Świdnicki|Bernardowi]], Henrykowi i [[Bolko II Ziębicki|Bolkowi]]. W 1322 r. najmłodszy z synów Bolko otrzymał we władanie wschodnią część Księstwa Świdnickiego z [[Ziębice|Ziębicami]] i [[Ząbkowice Śląskie|Ząbkowicami]], a Ziębice obrał za swoją siedzibę przybierając imię [[Bolko II Ziębicki|Bolka II]]. Powstało w ten sposób samodzielne piastowskie Księstwo Ziębickie. W latach 1327-1329 król Czech - [[Jan Luksemburski]] zmusił do złożenia [[hołd lenny|hołdu lennego]] większość książąt śląskich. Bolko II początkowo opierał się naleganiom czeskim, lecz uległ ostatecznie 1336 r., składając hołd lenny królowi Czech. Od tego momentu aż po 1742 r. Księstwo Ziębickie oraz cały [[Śląsk]] znajdowało się przy koronie czeskiej. Piastowskie Księstwo Ziębickie, istniało jeszcze do 1428 r. do czasu śmierci ostatniego Piasta ziębickiego - [[Jan Ziębicki|Jana Ziębickiego]], który poległ w bitwie z [[husyci|husytami]] pod [[Stary Wielisław|Starym Wielisławiem]]. Po wojnie obszar księstwa włączono do posiadłości koronnych i utworzono ziębicki [[dystrykt|dystrykt miejski]]. W 1454 r. [[Władysław Pogrobowiec]] przekazał księstwo namiestnikowi i wielkorządcy królestwa czeskiego [[Jerzy z Podiebradów|Jerzemu z Podiebradów]]. W 1455 roku od cesarza [[Fryderyk III Habsburg|Fryderyka III Habsburga]] Jerzy z Podiebradów uzyskał nadanie Księstwa Ziębickiego jako lenno dla swoich synów. Od 1455 roku aż do 1569 roku księstwo było własnością [[Podiebradowie|Podiebradów]] (jedynie z niewielką przerwą, gdy w latach 1480-1489 [[Maciej Korwin]] podporządkował sobie księstwo wraz z innymi księstwami śląskimi). Książę Karoli[[Karol I Podiebradowicz|Karol I]] z rodu [[Podiebradowie|Podiebradów]] w 1524 roku obrał Ząbkowice Śląskie za swoją siedzibę i rozpoczął budowę rezydencji - pierwszego renesansowego zamku na Śląsku. Od tego czasu Ząbkowice stały się stolicą Księstwa Ziębickiego i siedzibą władzy administracyjnej i sądowniczej. Panowanie [[Podiebradowie|Podiebradów]] trwało do 1569 roku. Po 1569 roku księstwo ponownie stało się własnością koronną. W dniu 30 maja 1570 roku na zamku w Pradze stany Księstwa Ziębickiego złożyły hołd lenny cesarzowi [[Maksymilian II Habsburg|Maksymilianowi II Habsburgowi]]. Cesarz nadał księstwu konstytucję krajową, w której zobowiązał się do zachowania wszystkich dotychczasowych przywilejów, oraz przyrzekł stanom, że Księstwo Ziębickie z Ziębicami i Ząbkowicami Śl. na zawsze pozostanie przy koronie czeskiej i nie będzie przedmiotem zastawu ani sprzedaży. Od 1570 roku księstwem w imieniu cesarza administrował starosta krajowy. W 1654 r cesarz [[Ferdynand III Habsburg]] za zasługi dla dworu habsburskiego w [[wojna trzydziestoletnia|wojnie trzydziestoletniej]] nadał Księstwo Ziębickie w dziedziczne posiadanie księciu [[Johann Weikhard von Auersperg|Johannowi Weikhardowi von Auerspergowi]]. Auerspergowie rządzili w księstwie aż do 1791 roku. W 1740 r. wojska pruskie pod dowództwem króla [[Fryderyk II|Fryderyka II]] niespodziewanie zajęły Śląsk rozpoczynając trwające do 1763 roku [[wojny śląskie]]. Na mocy [[pokój wrocławski|pokoju wrocławskiego z 11 czerwca 1742]] roku niemal cały Śląsk znajdujący się dotąd w Królestwie Czeskim został włączony do [[Prusy|Prus]]. W 1742 roku Fryderyk II w nowej prowincji dokonał zmian w administracji, dzieląc dotychczasowe księstwo na dwa powiaty - ziębicki i ząbkowicki, zgodnie z wcześniejszym podziałem na dystrykty miejskie. Po podziale księstwo przestało istnieć jako jednostka administracji państwowej. Taki podział, oraz granice Księstwa Ziębickiego, którego nazwę stosowano do 1815 r., pozostały praktycznie aż do 1932 r. mimo podejmowanych kilku reform administracyjnych.