[[Entalpia swobodna]] w procesach spontanicznych procesie izotermiczno-izobarycznych (stała temperatura i ciśnienie) energia swobodna Gibbsa maleje lub nie zmienia wartości, w stanie równowagi osiąga minimum.
Entalpia swobodna Gibbsa jest potencjałem termodynamicznym, za pomocą którego można zmierzyć "użyteczną" pracę możliwą do uzyskania w procesie izotermiczno-izobarycznym. W technice, entalpia swobodna Gibbsa jest maksymalną wielkością pracy nie związanej ze wzrostem objętości, uzyskanej z zamkniętego układu i może osiągnąć swoje maksimum w procesie odwracalnym. Kiedy w układzie dokonuje się przemiana z dokładnie określonego stanu początkowego do dokładnie określonego stanu końcowego, entalpia swobodna Gibbsa ΔG równa się pracy wymienionej przez układ z otoczeniem minus praca sił ciśnienia, podczas odwracalnego procesu układu od tego samego stanu początkowego do tego samego stanu końcowego.
W entalpia swobodna Gibbsa jest maksymalną pracą nie związaną ze wzrostem objętości (pracy nieobjętościowej, możliwej do uzyskania z zamkniętego układu i może osiągnąć swoje maksimum w procesie odwracalnym izotermiczno-izobarycznym.
Entalpia swobodna Gibbsa, pierwotnie nazywana ''dostępną energią'', została zdefiniowana w 1873 r. przez amerykańskiego matematyka i fizyka Willarda Gibbsa, który określił ją w następujący sposób: '''"Największa ilość mechanicznej pracy, która może być otrzymana z określonej ilości pewnej substancji dla założonego stanu początkowego bez wzrostu objętości lub umożliwienia wymiany ciepła z ciałami zewnętrznymi, z wyjątkiem takich, które w końcu procesu są pozostawione w ich początkowym stanie"'''
