'''Feliks II''' (ur. [[355]]-, zm. [[22 listopada]] [[358]]) - [[antypapież]]. Został w 355 r. ustanowiony i konsekrowany przez biskupów ariańskich na papieża w miejsce [[Papież Liberiusz|Liberiusza]]. Stało się to podczas banicji prawowitego papieża, ukaranego za niezłomną obronę boskości Chrystusa i tym samym sprzeciwianie się imperatorowi [[Konstancjusz II|Konstancjuszowi II]], zagorzałemu arianinowi. Albowiem zgodnie z ówczesnym rzymskim prawem cesarz był jednocześnie najwyższym kapłanem, czyli zwierzchnikiem wszystkich religii w swoim państwie. Na wygnaniu Liberiusz uległ swoim prześladowcom. Przyjął wyznanie wiary zbliżone do ariańskiego i ekskomunikował św. Atanazego - największego obrońcę katolickiej nauki w tamtym okresie. W wyniku tych ustępstw władca ułaskawił go w 358 r. i wyraził zgodę na rządy dwóch papieży nad Kościołem. Taki stan nie trwał zbyt długo. Wkrótce Liberiusz wypędził wspólnika. Posunięcie to przyczyniło się do pogłębienia podziału wśród duchowieństwa. Feliks już do końca życia pozostał na uboczu. Założył sobie siedzibę przy Via Aurelia i stamtąd przewodził dość pokaźną liczbą zwolenników. Zmarł [[22 listopada]] [[365]].
Ale to właśnie jego frakcja odniosła ostateczny triumf. Po śmierci Liberiusza przeszli do ofensywy. W wyniku krwawych walk z Ursynem - następcą Liberiusza - zdobyli papieski tron dla św. Damazego, a następnie poparcie cesarza [[Teodozjusz I Wielki|Teodozjusza]]. W miarę upływu czasu zaczęli szerzyć kult Feliksa. Wbrew historycznym świadectwom ukazującym go na usługach arian, uczyniono z niego legalnego następcę św. Piotra, nieustraszonego orędownika katolicyzmu, co w konsekwencji doprowadziło go do cierpień i bohaterskiej śmierci. Kościół ustanowił jego święto w dniu 29 lipca i czcił go jako świętego papieża-męczennika.
