Sigurd II Gęba: Różnice pomiędzy wersjami

'''Sigurd II Gęba''' – ([[język norweski|norw.]] ''Sigurd (Haraldsson) Munn'') — [[władcy Norwegii|król Norwegii]] z dynastii Yngling w latach [[1136]]-[[1155]] (z dynastii Yngling, współpanujący razem z przyrodnimi braćmi [[Inge I Garbaty|Inge I Garbatym]] i [[Eystein II|Eysteinem II]].

Urodzony w [[1133]] r., nieślubny syn króla Norwegii [[Harald IV Gille|Haralda IV Gille]] i jego nałożnicy Tory Guttormsdotter. Zginął [[1155]] r. w [[Bergen]].

Ojciec Sigurda przejął całą władzę w Norwegii po tym jak kazał oślepić, wykastrować i uwięzić w klasztorze króla [[Magnus IV Ślepy|Magnusa IV]]. Jednak około [[1136]] r. w kraju pojawił się niejaki [[Sigurd III Zły Diakon]], podający się za syna króla [[Magnus III Bosy|Magnusa III Bosego]] (zm. 1103). Wkrótce potem (grudzień [[1136]]) Harald IV Gille został zamordowany przez Sigurda Złego Diakona. Po śmierci Haralda Gille przeciwko uzurpatorowi wystąpiła część możnych i rycerstwo, którzy na [[thing]]ach przy poparciu [[Ingrida Rangvaldsdottir|Ingridy]], wdowy po Haraldzie Gille, obwołali królami małoletnich synów Haralda Gille: Inge I oraz Sigurda II. Walki trwały trzy lata, wojska Sigurda III Złego Diakona i sprzymierzonego z nim Magnusa IV zostały w [[1139]] r. pokonane w bitwie pod Holmengra, gdzie Magnus IV zginął, a Sigurd III został wzięty do niewoli i wkrótce zamordowany.

Podczas małoletniości synów Haralda Gille władzę sprawował [[regent]] [[Ogmund Dreng]], w tym czasie w kraju panował spokój, zmącony dopiero w [[1142]] r. przybyciem [[Eystein II|Eysteina II]], kolejnego syna Haralda Gille, który do tej pory przebywał w [[Szkocja|Szkocji]]. Walki między braci doprowadziły do podziału królestwa: Sigurd II Gęba objął we władanie południową część kraju, a Eystein II osiadł w krainie [[Trondelag]], z tymże Inge I Garbaty zachował władzę zwierzchnią. Sagi z tamtych czasów (min. ''Haraldssønnenes saga'', zobacz też [[Snorri Sturluson]], [[Heimskringla]]) wspominają również o czwartym synu Haralda IV, [[Magnus Haraldsson|Magnusie]], który także miał zażądać dla siebie części królestwa, zmarł on jednak krótko po przyjęciu tytułu królewskiego w [[1142]] r.

Gdy w [[1152]] r. do Norwegii przybył papieski [[legat]], królewscy bracia zgodnie działali przy zakładaniu pierwszego norweskiego [[arcybiskupstwo|arcybiskupstwa]] w Nidaros (ówczesna nazwa dzisiejszego [[Trondheim]]), co pozwoliło uniezależnić się norweskiemu kościołowi od duńskiej archidiecezji w [[Lund (miasto)|Lundzie]].

Dobre stosunki między braćmi nie trwały długo. Inge I Garbaty dążąc do zdobycia pełnej władzy postanowił wyeliminować konkurentów. W [[1155]] r. doszło do spotkania braci w [[Bergen]], gdzie Inge Garbaty oskarżył Sigurda Gębę oraz Eysteina o spisek, który rzekomo miał na celu obalenie władzy Inge. Sigurd Gęba odrzucił oskarżenia, ale kilka dni później doszło w mieście do bijatyki pomiędzy ludźmi Sigurda a wojami ze straży Inge Garbatego, z których kilku zginęło. Wtedy [[Inge I Garbaty]] wykorzystał zajście jako pretekst i mając poparcie swej matki, królowej-wdowy Ingridy, rozkazał pojmać Sigurda Gębę, który do Bergen przybył tylko w asyście kilku swych zaufanych ludzi. [[Rycerz]]e broniący domu, w którym przebywał Sigurd podczas zjazdu, nie mieli szans wobec licznej przewagi ludzi Inge Garbatego i Sigurd podczas krótkiej walki z napastnikami został zabity ([[10 czerwca]] [[1155]], choć niektórzy podają, że było to [[6 lutego]] tego roku).