Starożytny Kościół Wschodu: Różnice pomiędzy wersjami

W [[1940]], na fali prześladowań [[Asyryjczycy (współcześni)|Asyryjczyków]] w [[Irak|Iraku]]u, rząd iracki wygnał z tego kraju [[patriarcha|patriarchę]] kościoła nestoriańskiego Mar [[Iszaja Szymon XXIII|Iszaję Szymona XXIII]] (''Ishaya Shimoun XXIII''). W Iraku pozostała jednak część wiernych i hierarchii tego kościoła. Przeciwko rezydującemu na emigracji patriarsze narastała opozycja, uznająca, że miejsce patriarchy jest z jego ludem w Iraku. Dodatkowym powodem do niezadowolenia był sposób elekcji Iszai Szymona XXIII - zgodnie z zasadami narzuconymi w połowie XV wieku godność patriarchy nestoriańskiego była dziedziczna i przechodziła z wuja na siostrzeńca, co prowadziło niejednokrotnie do wyborów nie licujących z godnością kościoła (np. Iszaja Szymon XXIII został patriarchą jako dwunastoletni chłopiec). Był to czynnik istotny - właśnie (między innymi) sprzeciw wobec dziedziczności patriarchatu doprowadził do oddzielenia się [[kościół chaldejski|kościoła chaldejskiego]] od kościoła nestoriańskiego. Wreszcie niezadowolenie budziła - jak się wydaje - sama osoba patriarchy Iszai Szymona XXIII, który, co warto wspomnieć, w [[1973]] porzucił stan duchowny wraz z godnością patriarszą i się ożenił. Mimo namów ze strony biskupów nestoriańskich Iszaja Szymon XXIII nie podjął z powrotem swych obowiązków i w 1975 został w niejasnych okolicznościach zamordowany w [[San José (Kalifornia)|San José]] ([[Stany Zjednoczone|USA]]).

W [[1968]] metropolita Darmo przyjechał do [[Bagdad|Bagdadu]]u i spośród opozycyjnych księży w ciągu miesiąca wyświęcił trzech biskupów. Biskupi ci następnie utworzyli [[synod]], który obrał metropolitę Tomasza Darmo patriarchą pod imieniem [[Tomasz II (patriarcha nestoriański)|Tomasza II]]. W ten sposób powstał nowy kościół, który od razu zdobył poparcie władz irackich, dążących do rozbicia solidarności chrześcijan w tym kraju. Władze Iraku odebrały kościoły nestoriańskie dotychczasowym dysponentom i przekazały je nowemu kościołowi. Dopiero w [[1970]], po zmianie kursu wobec chrześcijan, kościoły zostały zwrócone kościołowi nestoriańskiemu.

Patriarcha Tomasz II zmarł [[7 września]] [[1969]]. Dopiero w [[1973]] (inne źródła podają [[1970]] i [[20 lutego]] [[1972]]) wybrano jego następcę, którym został dotychczasowy schizmatycki metropolita Iraku Tadeusz (''Addai''), liczący wówczas zaledwie 25 lat. Patriarcha ten - [[Tadeusz II]] - panuje do dzisiaj. Jego zwierzchnictwo uznaje około 100 tysięcy wiernych w siedmiu diecezjach: czterech na [[Bliski Wschód|Bliskim Wschodzie]] (patriarchalna diecezja [[Bagdad|Bagdadu]]u i [[Al-Basra (miasto)|Basry]] oraz metropolie [[Kirkuk|Kirkuku]]u, [[Mosul|Mosulu]]u i [[Syria|Syrii]]) i po jednej w [[Europa|Europie]], [[Ameryka Północna|Ameryce Północnej]] i w [[Australia|Australii]] wraz z [[Nowa Zelandia|Nową Zelandią]].

Wybór nowego patriarchy Mar [[Khanania Dinkha IV|Khananii Dinkhy IV]], który pochodził spoza dynastii patriarszej, oznaczał zerwanie z dziedzicznością tronu patriarszego. Zniknął więc bodaj najbardziej drażliwy punkt sporny miedzy skłóconymi kościołami. Hierarchie obu kościołów utrzymują kontakty i prowadzą rozmowy w celu przełamania schizmy. W tym celu kontaktują się również obaj patriarchowie. Istnieją więc perspektywy zjednoczenia kościoła. W listopadzie [[1995]] doszło do zjednoczenia obu kościołów w metropolii Indii, dla którego obaj patriarchowie mianowali uprzednio własnych metropolitów. W wyniku negocjacji mianowany przez Tomasza II metropolita Mar Aprem pozostał przy swej godności, natomiast mianowany przez Iszaję Szymona XXIII metropolita Mar Tymoteusz został delegatem patriarszym. Indyjski kościół nestoriański opowiedział się w całości za patriarchą Mar Khananią Dinkhą IV i przyjął kalendarz gregoriański.

== Linki zewnętrzne ==: