Aleksander Czawczawadze: Różnice pomiędzy wersjami

Mimo lojalności w stosunku do cara Rosji, Czawczawadze czuł nostalgię za utraconą przez Gruzję niepodległością, monarchią i autokefalicznym [[Gruziński Kościół Prawosławny|kościołem]]. Popchnęło go to jeszcze raz do buntu, w wyniku którego w roku [[1832]] dołączył do organizacji konspiracyjnej mającej zorganizować wielkie powstanie przeciwko rosyjskiej hegemonii. Nieudany przewrót przyniósł straty w świecie gruzińskiej literatury: większość wierszy napisanych przez Czawczawadzego w latach 1820-1832, inspirowanych patosem romantyzmu i egalitaryzmem, spalił sam autor, bojąc się, że twórczość ta może stać się dowodem przeciwko niemu. Został skazany na pięcioletnie wygnanie do [[Tambow]]a, lecz car potrzebujący jego talentów w toczonej właśnie wojnie kaukaskiej ułaskawił go. Czawczawadze chętnie dołączył do wyprawy przeciwko zbuntowanym północnokaukaskim góralom. Podobnie jak wielu z pozostałych gruzińskich szlachciców, była to dla niego szansa odegrania się za organizowane przez ludność północnego Kaukazu plądrowanie terenów Gruzji.

 

 

W roku 1846 Aleksander Czawczawadze padł ofiarą wypadku, który wydarzył się w dość tajemniczych okolicznościach: podczas nocnego powrotu do pałacu w Tsinandali, z pobliskiego lasu wyszła osoba, która oblała jadącego konno Czawczawadzego wrzątkiem. Jeździec stracił panowanie nad wierzchowcem i wpadł do przydrożnego rowu, ginąc na miejscu od obrażeń głowy. Mimo że tragedia była najprawdopodobniej dziełem przypadku, istniały pogłoski jakoby Czawczawadze był celem ataku rosyjskich zamachowców. Pochowano go w klasztorze Szuamta, w gruzińskim mieście Kakheti.