Bataański marsz śmierci: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m drobne redakcyjne |
drobne redakcyjne, drobne merytoryczne |
||
Linia 9:
== Przemarsz ==
Po kapitulacji wojsk amerykańsko-filipińskich na Bataanie w dniu [[9 kwietnia]] [[1942]], dowodzonych przez amerykańskiego generała majora [[Edward P. King|Edwarda P. Kinga Jr]]., do japońskiej niewoli trafiło ponad 70 000 jeńców. Japończycy postanowili przetransportować ich do oddalonego o 160 km. obozu [[Obóz O'Donnel|O'Donnel]] w prowincji [[Nueva Ecija]]. Początkowo dowódcy amerykańscy spodziewali się, że dostaną się tam na ciężarówkach. Jednak później dowiedzieli się, że będą musieli iść pieszo, a ciężarówki posłużą żołnierzom japońskim, zmieniających się nawzajem w pilnowaniu jeńców. Operacją tą
Jeńcy szli przez dżunglę w palącym słońcu, osłabieni, bez jedzenia i picia. Większość z nich zachorowała na [[Malaria|malarię]] lub [[Dyzenteria|dyzenterię]]. Aby móc ugasić pragnienie musieli pić brudną wodę z kałuż, a każdy postój mógł zakończyć się śmiercią. Osoby schorowane lub ranne, które nie mogły nadążyć za kolumną jeńców, były natychmiast zabijane przez japońskich strażników. Niekiedy dochodziło do zabójstw bez konkretnego powodu – więźniowie byli wyciągani z szeregu i po prostu zabijani. By móc otrzymać jakieś pożywienie lub wodę jeńcy musieli oddać resztki swoich kosztowności, jakie im zostały po wcześniejszej rewizji. Niektórzy miejscowi [[Filipińczycy]] udzielali członkom marszu pomocy. Dziewiątego dnia marszu jeńców przetransportowano w małych wagonach filipińskiej kolei. Z powodu ciasnoty i duchoty panującej w wagonach, wiele osób zasłabło, niektóre udusiły się.
Linia 17:
== Skutki marszu ==
Podczas przemarszu zmarło wskutek chorób, odniesionych ran oraz
== Bibliografia ==
| |||