Walkie-talkie: Różnice pomiędzy wersjami

[[ImagePlik:Walkie-talkie.JPG|thumb|Walkie-talkie]]

'''Walkie-talkie''' - rodzaj [[radiotelefon]]u o małej [[moc|mocy]]y, zwykle w postaci terminalu ręcznego. Pierwsze tego typu urządzenia znalazły zastosowanie w czasie [[II wojna światowa|II wojny światowej]].

W lipcu [[1941]] firma [[Motorola]] dostarczyła [[US Army]] radiostację [[SCR-536]] nazwaną przez wojsko ''[[handie-talkie]]'' - masa ok. 2,5 kg z modulacją [[modulacja amplitudy|AM]] umożliwiała jej ręczne użycie i komunikację radiową na szczeblu [[pluton (wojsko)|plutonplutonu]]u i [[kompania|kompanii]]. Na początku roku [[1943]] do użycia wprowadzono [[plecak]]ową radiostację o wadze około 16 kg [[Motorola|Motoroli]] typu [[SCR-300]] (zaprojektowaną przez Polaka [[Henryk Magnuski|Henryka Magnuskiego]] z modulacją [[FM]], nazwaną przez żołnierzy właśnie ''walkie-talkie''. Po wojnie znalazły one szersze zastosowanie.

Cechy charakterystyczne to praca w [[Dupleks (telekomunikacja)|półdupleksie]] i [[Push to talk|system przyciskowy]] umożliwiający mówienie i nadawanie. Obecnie jako ''walkie-talkie'' uznawane są właśnie pierwotne doręczne ''handie-talkie'', nazwa która została opatentowana przez Motorolę w [[1951]] roku. Najbardziej popularne modele w zastosowaniach cywilnych to tzw. [[PMR (radio)|PMRPMRy]]y (ang. ''Private Mobile Radio'').

{{radio stub}}