'''Kościół ewangelicko-unijny''' - unia kościelna utworzona z połączenia kościołówKościołów wywodzących się z pokrewnych lub różnych tradycji protestanckich. Najczęściej dotyczy ona zjednoczenia kościołaKościoła [[luteranizm|ewangelicko-augsburskiego]] (luterańskiego) i kościołaKościoła [[kalwinizm|ewangelicko-reformowanego]] (kalwińskiego) w jeden kościółKościół krajowy.
==Historia==
Pierwszym kościołemKościołem unijnym na świecie była [[Zgoda sandomierska]] zawarta w [[1570]] roku. Nie przetrwała ona jednak długo, ale stała się wzorem do naśladowania dla innych wspólnot.
W [[XVIII]] wieku idee kościołaKościoła unijnego głosił [[Nikolaus von Zinzendorf]] i wspierana przez niego [[bracia morawscy|Ewangelicka Jednota Braterska]]. Za właściwy początek rozwoju kościołówKościołów ewangelicko-unijnych przyjmuje się [[1817]] rok kiedy [[Władcy Prus|król pruski]] [[Fryderyk Wilhelm III Hohenzollern]] odgórnie zarządził o zjednoczeniu w [[Królestwo Prus|Królestwie Prus]] wszystkich zborów ewangelickich pod jedną administracją i wprowadził ujednolicony dla kalwinistów i luteran porządek nabożeństw. W [[Polska|Polsce]] ewangelicki kościół unijny działał do [[1945]] r. na terenie zaboru pruskiego, tworząc w okresie międzywojennym dwie samodzielne organizacje, na Śląsku ([[Katowice]]) oraz na [[województwo pomorskie|Pomorzu]] i w [[Wielkopolska|Wielkopolsce]] ([[Poznań]]) - na czele stał jako [[superintendent|generalny superintendent]] ks. [[Paul Blau]].
Największy rozkwit protestanckich unii kościelnych nastąpił w [[XX]] wieku po zakończeniu [[II wojna światowa|II wojny światowej]]. Najczęściej były to zjednoczenia w ramach jednej wspólnoty kościołów tradycji ewangelicko-reformowanej. Prym wiodły tutaj wspólnoty: [[prezbiterianie|prezbiteriańskie]], [[metodyści|metodystyczne]] i kongregacjonaliści. Od lat 70. XX wieku nastąpiło spowolnienie w tworzeniu tych związków wyznaniowych na rzecz dialogu międzywyznaniowego.
