'''Ziemia bytowsko-lęborska''' – terytorium historyczne na [[Pomorze|Pomorzu]], złożone z dwóch okręgów ze stolicami w [[Bytów|Bytowie]] i [[Lębork]]u.
Do [[XV wiek|XV w.]]u ziemia bytowsko-lęborska dzieliła losy [[Pomorze Gdańskie|Pomorza Gdańskiego]]. Od [[1329]] w rękach [[zakon krzyżacki|zakonu krzyżackiego]]. W latach [[1455]]-[[1460]] i od [[1466]] należała do [[książęta pomorscy#KSIĘSTWO POMORSKIE (ZACHODNIE)|książąt pomorskich]], najpierw na warunkach ogólnikowo określonej zależności od [[Polska|Polski]], a następnie, od [[1526]] jako [[lenno]]. Po bezpotomnej śmierci [[Bogusław XIV|Bogusława XIV]], ostatniego księcia zachodniopomorskiego, ziemia bytowsko-lęborska została włączona do [[Polska|Polski]] i weszła w skład [[województwo pomorskie|województwa pomorskiego]], ale z zachowaniem pewnej odrębności. W [[1657]] na mocy [[traktaty welawsko-bydgoskie|traktatów welawsko-bydgoskich]] została przekazana [[Brandenburgia-Prusy|Brandenburgii]] (od [[1701]] [[Królestwo Prus]]), formalnie jako [[lenno]] [[Polska|Polski]] (do [[1772]]), ale w rzeczywistości utracona. Następnie w pruskiej prowincji [[Pomorze]]. Pomimo [[germanizacja|germanizacji]] zachowała się na tych terenach ludność kaszubska (na początku [[XX wiek]]u wynosiła ona około 50 tysięcy ludzi). W [[1945]] ziemia bytowsko-lęborska z powrotem znalazła się w granicach [[Polska|Polski]].
=== Zobacz też ===
* [[ziemia (administracja)|ziemia (jednostka administracyjna w dawnej Polsce)]]
