Ulica Ludwika Waryńskiego w Warszawie: Różnice pomiędzy wersjami

Ulica Ludwika Waryńskiego jest jedną z najmłodszych dużych śródmiejskich ulic. Powstała wraz z wytyczeniem [[Plac Konstytucji w Warszawie|placu Konstytucji]] i utworzeniem [[MDM (Marszałkowska Dzielnica Mieszkaniowa)|MDM]] w latach 1950-54, by następnie w latach 1966-67 dla rozwiązania problemu [[ulica Marszałkowska w Warszawie|ulicy Marszałkowskiej]], która na swoim południowym odcinku stała się ulicą jednokierunkową, uzyskać przedłużenie między ulicami [[Ulica Nowowiejska w Warszawie|Nowowiejską]] i [[Ulica Puławska w Warszawie|Puławską]]. Ulicę zaprojektowano w ten sposób, by zminimalizować rozbiórki domów między Marszałkowską a Polną i jak najmniej ingerować w zabytkową Oś Stanisławowską. Z zachowanych budynków rozebrano jedynie 2 kamienice z lat 1930: Jaworzyńska 13 i Jaworzyńska 15, ponadto zrujnowane i wypalone oficyny budynków przy Śniadeckich, Nowowiejskiej i Polnej. O ile w części północnej przebito się przez zwartą zabudowę, to w części południowej poprowadzono ulicę krawędzią [[Pole Mokotowskie|Pola Mokotowskiego]]. Jedynie na odcinku północnym, od [[plac Konstytucji w Warszawie|placu Konstytucji]] do [[ulica Nowowiejska w Warszawie|ulicy Nowowiejskiej]] obydwie pierzeje ulicy są zabudowane spójną, socrealistyczną zabudową, stanowiącą część założenia [[MDM (Marszałkowska Dzielnica Mieszkaniowa)|MDM]]. Na odcinku od tej ostatniej ulicy do [[rondo Jazdy Polskiej w Warszawie|ronda Jazdy Polskiej]] jednolitej zabudowy uzupełniającej przebicia nie wzniesiono do dziś. Istniejący Miejscowy Plan Zagospodarowania Przestrzennego (2000) zakłada wprowadzenie zabudowy uzupełniającej. Obecnie (luty 2009) trwa budowa południowo-wschodniego narożnika Waryńskiego i Trasy Łazienkowskiej.▼