Galaktyka Seyferta: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja nieprzejrzana][wersja nieprzejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
Nie podano opisu zmian
Roo72 (dyskusja | edycje)
mNie podano opisu zmian
Linia 4:
Galaktyki Seyferta charakteryzują się bardzo jasnymi jądrami oraz [[widmo|widmami]], w których występują jasne [[linie emisyjne]] [[wodór|wodoru]], [[hel (pierwiastek)|helu]], [[azot|azotu]] i [[tlen (pierwiastek)|tlenu]]. Te linie emisyjne wykazują silne [[efekt Dopplera|przesunięcia dopplerowskie]] (zarówno w kierunku fal krótkich jak i długich, co powoduje, że linie ulegają porzerzeniu), które wskazują na prędkości rzędu 500 do 4000 km/s i uważa się, że miejscem ich podchodzenia są rejony [[dysk akrecyjny|dysku akrecyjnego]] otaczającego centralną [[czarna dziura|czarną dziurę]]. Każda część dysku ma inną prędkość względem nas i im szybciej gaz rotuje wokół czarnej dziury, tym szersza będzie linia. Uważa się że węższe linie pochodzą z zewnętrznych części dysku, gdzie prędkość obrotowa jest mniejsza, podczas gdy szersze powstają bliżej czarnej dziury. Jest to potwierdzone tym, że nie dokonano detekcji zmian wąskich linii, co wskazuje na to, że obszar emitujący jest duży, w przeciwieństwie do szerokich linii, które mogą podlegać zmianom w relatywnie krótkich odstępach czasu. Galaktyki Seyferta wykazują również silną emisję w zakresie [[promieniowanie radiowe|radiowej]], [[promieniowanie podczerwone|podczerwonej]], [[promieniowanie ultrafioletowe|ultrafioletowej]] oraz [[promieniowanie X|X]] części [[widmo|widma]].
 
Seyferty zostały początkowo sklasyfikowane jako typ I lub II, w zależności od tego czy widma wykazują szerokie i wąskie, czy tylko wąskie linie. Teraz nadaje się im cząstkową klasyfikację (dokładniejszą, z podaniem wartości w przedziale 1-2 z dokładnością do pierwszego miejsca po przecinku), zależącą od względnej siły wąskich i szerokich składników widma (na przykład typ 1,3 lub 1,7). Uważa się że zarówno węższe jak i szersze linie wywodzą się z dysku akrecyjnego lecz w typie 2 galaktyk Seyferta dochodzi do zaniku szerokich składników widma w wyniku ich przesłonięcia pyłem lub w przypadku odpowiedniego kąta pod jakim obserwujemy galaktykę. W niektórych galaktykach typu 2 szeroki składnik może być obserwowany w [[światło spolaryzowanepolaryzacja|świetle spolaryzowanym]], przy czym uważa się, że światło z obszarów o szerokich liniach ulega rozproszeniu przez gorące, gazowe [[halo]] otaczające jądro, pozwalając nam zobaczyć je niebezpośrednio. Ten efekt został po raz pierwszy dostrzeżony przez Antonucci i Millera na galaktyce Seyferta typu 2 [[NGC]] 1068.
 
[[Kategoria:Fizyka galaktyk]]