Księgi deuterokanoniczne: Różnice pomiędzy wersjami

'''Księgi deuterokanoniczne (wtórnokanoniczne)''' (przez [[protestantyzm|Kościoły protestanckie]] określane jako '''apokryfy''' - tylko odnośnie Starego Testamentu) to księgi [[Biblia|Pisma Świętego]], których [[Kanon Biblii|kanoniczność]] była kwestionowana w odróżnieniu od [[księgi protokanoniczne|ksiąg protokanonicznych]].

 

Księgi wtórnokanoniczne, z wyjątkiem [[Mądrość Syracha|księgi Syracha]] oraz [[2 Księga Machabejska|2 Księgi Machabejskiej]], powstawały w [[język hebrajski|języku hebrajskim]] lub [[język aramejski|aramejskim]]. Do XX wieku znane były jedynie ich greckie przekłady, pochodzące z [[Septuaginta|Septuaginty]] (III-I wiek p.n.e.). Odkrycia archeologiczne (m.in. w [[Rękopisy z Qumran|Qumran]]) pozwoliły określić fragmenty oryginałów.

 

 

Księgi deuterokanoniczne (wtórnokanoniczne) Starego Testamentu:

Fragmenty uznawane za deuterokanoniczne:

* z [[Księga Daniela|księgi Daniela]]: modlitwa Azariasza (Dn 3,24-90) i dwa ostatnie rozdziały (Dn 13-14);

Księgi deuterokanoniczne Starego Testamentu są określane przez [[Protestantyzm|protestantów]] mianem apokryfów (a księgi, które katolicy nazywają [[apokryf]]ami, protestanci określają jako "[[pseudoepigrafy]]").

 

 

Niekiedy sformułowania "deuterokanoniczne" używa się w stosunku do 7 ksiąg [[Nowy Testament|Nowego Testamentu]]:

 

Natchniony charakter niektórych z tych ksiąg podważali niektórzy reformatorzy, np. [[Marcin Luter]] nie uznawał Listu Jakuba i Listu Judy<ref>por. np. Marcin Luter - ''Przedmowa do Listów św. Jakuba i św. Judy'', 1522</ref>. Obecnie wszystkie wyznania [[chrześcijaństwo|chrześcijańskie]] uznają za powstałe z inspiracji Bożej wszystkie księgi Nowego Testamentu.

 

* [[Apokryfy]]

 

[[sl:Devterokanonične knjige]]

[[fi:Deuterokanoniset kirjat]]

[[tl:Deuterokanoniko]]

[[zh:次經]]