Bristol Blenheim: Różnice pomiędzy wersjami

podpis = |

poptymalna = |

Samolot został początkowo zaprojektowany jako szybki, mały [[samolot pasażerski]] Bristol '''typ 142''', dla sześciu pasażerów. Prototyp, nazwany "Britain First", został oblatany 12 kwietnia [[1934]]. Pod wrażeniem jego dużej szybkości, w 1935, po próbach wojskowych, lotnictwo wojskowe zleciło także opracowanie wersji bombowej. Pierwszy prototyp wersji bombowej, oznaczonej jako typ 142M, został oblatany 25 czerwca [[1936]]. Główną zmianą konstrukcyjną była zmiana układu z [[dolnopłat]]a na [[średniopłat]], w celu pomieszczenia komory bombowej. Brytyjskie lotnictwo wojskowe ([[Royal Air Force]]) zamówiło od razu 150 samolotów, pod nazwą Blenheim.

Pierwszą wersją seryjną był '''Blenheim Mk I'''. Odznaczał się on dwusobową, bogato przeszkloną kabiną w nosie kadłuba z miejscami pilota i bombardiera obok siebie. Kolejne wersje: dalekiego zasięgu Mk II i rozpoznawcza Mk III nie wyszły poza stadium prototypu. Do masowej produkcji weszła natomiast wersja bombowo rozpoznawcza '''Mk IV''' z końca [[1937]] (oznaczenie fabryczne: typ 149, początkowo nazwana miała być Bolingbroke). Odróżniała się ona posiadaniem nowego wydłużonego i asymetrycznego przodu kadłuba, w którym bombardier leżał na brzuchu w tzw. "kołysce", mając lepsze możliwości obserwacji. Miała ona również mocniejsze silniki i większy zasięg. Część samolotów Mk IV w wersji rozpoznawczej miała pod nosem kadłuba nieruchomą wieżyczkę ze zdalnie obsługiwanym karabinem maszynowym, strzelającym do tyłu.

Względnie duża szybkość samolotu i brak ciężkich [[myśliwiec|samolotów myśliwskich]] spowodowały, że opracowano również wersję myśliwską samolotu. Konstrukcyjnie nie odróżniała się ona istotnie od bombowców, jedynie w miejscu drzwi bombowych pod kadłubem zamocowano "''gun pack''" -– zasobnik z 4 [[karabin maszynowy|karabinami maszynowymi]] Browning [[kaliber]] 7,7 mm. W wersji myśliwskiej zbudowano 200 samolotów '''Blenheim Mk IF''' (F Mk I). Jako pierwsze z brytyjskich myśliwców, część z nich została wyposażona w radar AI Mk III i używana jako [[myśliwiec nocny|myśliwce nocne]]. Następnie w "''gun pack''" wyposażono także 60 samolotów wersji '''Mk IVF'''. Samoloty te z racji dużego zasięgu były używane głównie w lotnictwie morskim do ochrony [[konwój|konwojów]] przed niemieckim lotnictwem.

Blenheim Mk IV dokonał pierwszego lotu bojowego lotnictwa brytyjskiego w [[II wojna światowa|II wojnie światowej]] - –

3 września o godz. 10.30 dokonał rozpoznania floty niemieckiej w [[Wilhelmshaven]]. 4 września Blenheimy dokonały także (razem z samolotami [[Vickers Wellington|Wellington]]) pierwszego nalotu bojowego -– przeciw niemieckim okrętom w Wilhelmshaven, jednakże bez efektów, za to ze stratami na skutek ognia przeciwlotniczego. Samolotów Blenheim używano także w lotnictwie przybrzeżnym ([[Coastal Command]]) -– 11 marca [[1940]] Blenheim Mk IV jako pierwszy brytyjski samolot zatopił niemiecki [[okręt podwodny]] ([[U-31 (1936)|U-31]]). Kanadyjskie Bolingbroke dokonały pierwszych ataków lotniczych na U-boota i japoński okręt podwodny u wybrzeży Kanady. 6 dywizjonów Blenheimów było używanych w składzie [[BEF|brytyjskiego korpusu ekspedycyjnego]] we Francji w 1940, ponosząc duże straty podczas [[kampania francuska 1940|kampanii francuskiej]]. Zaprojektowane jako szybkie lekkie bombowce dzienne, Blenheimy okazały się przestarzałe już w zasadzie w chwili wybuchu wojny, kiedy pojawiły się myśliwce o lepszych osiągach, toteż po 1940 roku były kierowane na poboczne teatry działań wojennych. Samoloty te używane były także w walkach w [[Afryka|Afryce]], [[Grecja|Grecji]] na [[Bliski Wschód|Bliskim Wschodzie]] i Dalekim Wschodzie -– w [[Birma|Birmie]] i [[Malaje|Malajach]] przeciw Japończykom. Samoloty te wycofano z pierwszej linii w [[1943]] roku. Mimo że szybkość Blenheimów już po wejściu do służby okazała się niewystarczająca, a udźwig bomb stał się względnie niewielki jak na dwusilnikowy samolot, konstrukcja ta była oceniana jako udana. Był to pierwszy nowoczesny bombowiec RAF, oceniany był także jako łatwy w pilotażu.

18 samolotów Blenheim Mk I używanych było przez lotnictwo [[Finlandia|Finlandii]] podczas [[Wojna zimowa 1939-1940|wojny zimowej]] przeciw [[Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich|ZSRR]] 1939-40. Następnie Finlandia zakupiła dalsze 24 samoloty oraz zbudowała 55 na licencji (45 Mk I i 10 Mk IV), przez co łącznie używano ich 97. Samoloty te stanowiły podstawę fińskiego lotnictwa bombowego podczas wojny fińsko-radzieckiej 1941-44, a używane były do lat 50.

Dwusilnikowy [[średniopłat]] o konstrukcji całkowicie metalowej. Kadłub o konstrukcji [[konstrukcja półskorupowa|półskorupowej]], [[usterzenie]] klasyczne. [[Podwozie (lotnictwo)|Podwozie]] główne chowane do gondol silnikowych, stałe kółko ogonowe. Dwuosobowa kabina załogi w nosie kadłuba, za nią [[komora bombowa]]. W środkowej części samolotu znajdowała się grzbietowa wieża strzelecka z jednym lub dwoma karabinami maszynowymi. Załoga -– 3 osoby: pilot, nawigator -– bombardier, strzelec.

Uzbrojenie obronne składało się w wersjach bombowych z kilku [[karabin maszynowy|karabinów maszynowych]] kaliber 7,7 mm. Podstawowy zestaw to jeden stały karabin maszynowy w skrzydle strzelający do przodu i 1, a w późnych wersjach 2 km-y w wieżyczce grzbietowej. Niektóre samoloty wersji Mk IV miały 1 lub 2 km-y w dolnym stanowisku, strzelające w kierunku tyłu w stałej wieży pod nosem samolotu. Wersje myśliwskie miały ponadto podczepiony pod kadłubem "''gun pack''" -– zasobnik z 4 karabinami maszynowymi strzelającymi do przodu. Samolot zabierał maksymalnie 454 kg bomb w komorze bombowej, oraz (w wersji Mk IV) 145 kg bomb pod skrzydłami.

* [[Potez 63]]

* [[Bristol Bombay|Typ 130]] -– '''Typ 142''' -– '''Typ 149''' -– [[Bristol Beaufort|Typ 152]] -– '''Typ 160'''