Wersja z 22:18, 4 gru 2009 edytuj Xqbot (dyskusja \| edycje) Boty 327 507 edycji m robot poprawia: la:Geisericus (rex Vandalorum); zmiany kosmetyczne ← poprzednia edycja		Wersja z 23:34, 11 gru 2009 edytuj anuluj edycję Cojan (dyskusja \| edycje) Redaktorzy 130 395 edycji poprawa linków następna edycja →
Linia 4: Był nieślubnym synem [[Godigisel]]a i niewolnicy. W 428 roku, po śmierci przyrodniego brata Guntaryka, został królem Wandalów<ref>J. Strzelczyk, ''Wandalowie i ich afrykańskie państwo'', Warszawa 1992, s. 97.</ref>. Genzeryk był władcą Wandalów, a dokładnie odłamu plemienia, który - w wyniku wędrówki ludów spowodowanej najazdem [[Hunowie\|Hunów]] - osiedlił się na terenach dzisiejszej [[Hiszpania\|Hiszpanii]] ([[Andaluzja]]). W [[429]] wraz ze swoim ludem (liczącym ok. 80 tys. osób) przeprawił się przez [[Cieśnina Gibraltarska\|Cieśninę Gibraltarską]] i stopniowo podbijał kolejne ziemie, w pozostającej pod [[Cesarstwo ~~Rzymskie~~rzymskie\|rzymskim]] panowaniem, [[Afryka Północna\|Afryce Północnej]]. Pierwszym odnotowanym działaniem Wandalów w Afryce było oblężenie [[Annaba\|Hippony]], rozpoczęte w maju lub czerwcu [[430]]. Zakończyło się w sierpniu lub wrześniu [[431]], kiedy to Wandalowie odstąpili od oblężenia (wcześniej rozbili w polu rzymskie wojska komesa [[Bonifacjusz]]a), jednak wkrótce wkroczyli do opuszczonego przez mieszkańców miasta. Genzerykowi nie udało się natomiast zdobyć Cyrty ani Kartaginy. Na podbitych terenach Genzeryk stworzył nowe państwo germańskie i rozbudowywał flotę - Wandalowie żyli z łupów i [[Pirat\|piractwa]], które zagrażało całemu basenowi [[Morze Śródziemne\|Morza Śródziemnego]]. Pod koniec 431 lub na początku [[432]] cesarz rzymski zdecydował się na wysłanie do Afryki korpusu ekspedycyjnego pod wodzą patrycjusza Flaviusa Ardabura Aspara, który jednak został pokonany, podobnie jak posiłki pod wodzą Bonifacjusza. [[11 lutego]] [[435]] w Hipponie doszło do zawarcia układu pokojowego między cesarstwem, reprezentowanym przez Trigetiusa, a Genzerykiem i jego ludem. Wandalowie uznali się i zostali uznani za sprzymierzeńców (foederati) Rzymu i jako tacy otrzymywali od cesarstwa tereny, na których mieli przebywać i gospodarować. Jak twierdził [[Prokopiusz z Cezarei]], Genzeryk zrezygnował w danym momencie z kontynuowania podboju i zgodził się na płacenie cesarzowi corocznego trybutu oraz wydał mu syna [[Huneryk]]a jako zakładnika (którego zresztą cesarz wkrótce łaskawie zwolnił na znak "wielkiej przyjaźni").

Genzeryk: Różnice pomiędzy wersjami