'''Piroforyczność''' -– właściwość [[pierwiastek chemiczny|pierwiastków]] i [[związek chemiczny|związków chemicznych]], powodująca samozapłon w kontakcie z [[tlen|tlenem]]em z [[powietrze|powietrza]].
Piroforyczność nie jest stałą cechą substancji, lecz zależy silnie od ich postaci fizycznej, składu powietrza (procentowa zawartość tlenu, wilgotność) oraz temperatury. Szczególnie podatne na samozapłon są [[pył|pyły]]y i [[aerozol|aerozole]]e. Np. [[węgiel kamienny]] w postaci bloków nie wykazuje silnych własności piroforycznych w temperaturze pokojowej, lecz w formie pyłu może ulec samozapłonowi w temperaturze 60 °C.
Do pierwiastków wykazujących silne własności piroforyczne w temperaturze pokojowej należą m.in. [[metal alkaliczny|metale alkaliczne]] (zwłaszcza [[potas|potas]], [[cez]] i [[frans (pierwiastek)|frans]]) a także [[fosfor biały]]. Przykładami związków piroforycznych są np. [[Tetrahydrogliniantetrahydroglinian litu|glinowodorek litu]] (LiAlH<sub>4</sub>), [[wodorek sodu]] (NaH), [[metylolit]] (CH<sub>3</sub>Li) i liczne [[związki metaloorganiczne]].
