Lampa oscyloskopowa: Różnice pomiędzy wersjami

[[Grafika:CRT oscilloscope.png|thumb|300px|Powyższy obrazek ilustruje budowę lampy oscyloskopowejkineskopowej:

{{legenda||1. Elektrody odchylająceprzyspieszajace|none}}

{{legenda||4. CewkaCewki skupiającaodchylające|none}}

{{legenda||5. Pokryta luminoforem wewnętrzna strona lampyekranu|none}}

'''Lampa oscyloskopowa''' (z [[łacina|łac.]] ''oscillare'' kiwać się i [[greka|gr.]] ''skopein'', patrzeć) to [[lampa obrazowa]] charakteryzująca się '''elektrostatycznym odchylaniem wiązki''' elektronów. Elektrony emitowane przez [[katoda|katodę]] formowane są w wąską wiązkę w [[działo elektronowe|dziale elektronowym]] (katoda też jest częścią działa elektronowego). Wiązka elektronów wytworzona przez podgrzany drucik – katodę – wysłana zostaje w kierunku ekranu, ilość elektronów – jasność plamki – reguluje potencjał cylindra Wehnelta, natomiast ostrość – potencjały anod przyspieszających, zwiększających jednocześnie prędkość elektronów. Nie odchylona wiązka trafia dokładnie w środek ekranu i rysuje tam świecący punkt. Do odchylenia wiązki tak, aby mogła trafić w każdy punkt ekranu, służą '''dwie pary płytek odchylających''' – jedna dla kierunku pionowego, druga dla poziomego.

Zaletą lamp oscyloskopowych jest prosta konstrukcja urządzenia – nie wymagająca skomplikowanych układów dodatkowych, jak w przypadku lamp [[kineskop]]owych, oraz '''bardzo szybka praca''' – płytki odchylające mają niewielką pojemność i nie wymagają dużych energii nawet przy częstotliwościach rzędu setek [[MHz]].

Wadą lamp oscyloskopowych jest '''niewielki kąt odchylania strumienia''' – wynosi on zaledwie kilka – kilkanaście stopni, co powoduje, że '''lampy są albo długie''', albo mają niewielki ekran. Największe osiągalne w praktyce przekątne ekranu to kilkanaście centymetrów.