Wiersz zdaniowy: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja nieprzejrzana][wersja nieprzejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
m Przywrócono starszą wersję, jej autor to Laforgue. Autor wycofanej edycji to 78.88.12.219.
m drobne techniczne
Linia 5:
Wiersz intonacyjno-zdaniowy to najstarszy system wersyfikacyjny w poezji polskiej. Ukształtował się w [[średniowiecze | średniowieczu]]. Jako system opisała go [[Maria Dłuska]].
 
W wierszu intonacyjno-zdaniowym każdy [[wers]] jest osobnym [[zdanie|zdaniem]] lub samodzielną składniowo cząstką zdania. W [[klauzula | klauzuli]] wersu występują [[rym]]y (czasem też pojawiają się rymy wewnętrzne, choć nie stanowią ogniwa systemu). Ten model wiersza określa [[Polska|polską]] [[liryka|lirykę]] [[średniowiecze|średniowieczną]].
 
Na jego bazie powstał [[sylabizm]], który ostatecznie stał się bardziej popularny i w [[XVI wiekuwiek]]u stał się, za sprawą [[Jan Kochanowski | Jana Kochanowskiego]] kolejnym, drugim, systemem wersyfikacyjnym w poezji polskiej.
 
== Nowożytny wiersz zdaniowy ==
 
Na nowo wiersz zdaniowy pojawił się na przełomie [[XIX wiek|XIX]] i [[XX wiekuwiek]]u i związany był z [[awangarda (literatura)|ruchami awangardowymi]]. Wiersze oparte na systemie zdaniowym odnajdujemy w dorobku, między innymi, [[Rainer Maria Rilke|Rilkego]], a z poetów polskich: [[Józef Czechowicz|Czechowicza]], [[Tadeusz Peiper|Peipera]], [[Julian Przyboś|Przybosia]], czy [[Tadeusz Różewicz|Różewicza]]. Od średniowiecznego wiersza zdaniowego odmiana współczesna różni się tym, że jako osobny wers występuje także [[równoważnik zdania]] oraz częste są zdania złożone (każde zdanie składowe w osobnym wersie), które w średniowiecznej odmianie były rzadkością.
 
Wiersz taki zbliża się do [[wiersz wolny | wiersza wolnego]] jako systemu.