[[Wasilij Liewaszow]] ([[język rosyjski|ros.]] ''Левашов Василий Васильевич'', ur. [[10 października]] [[1783]] - zm. [[23 września]] [[1848]]) – hrabia (1833), polityk, mąż stanu i dowódca wojskowy, generał kawalerii (1833), generał adiutant (1817), premier Komitetu Ministrów Imperium Rosyjskiego.
Od [[1799]] pracował w Urzędzie generalnego gubernatora [[Petersburg]]a P. A. Palena. Uczestnik wojny z Francją w [[1805]] i [[1806]]-[[1807]], [[I Wojny Ojczyźnianej]] [[1812]]. Walczył w [[bitwa pod Borodino|bitwie pod Borodino]]. W bitwie zastąpił zabitego dowódcę pułku. W [[1820]] był przewodniczącym Sądu Wojskowego dla żołnierzy uczestników buntu w Siemionowskim pułku. 14 grudnia [[1825]], w dzień powstania dekabrystów, był na Placu Senackim z carem [[Mikołaj I|Mikołajem I]]. Po powstaniu został mianowany członkiem Komisji Śledczej. Osobiście prowadził przesłuchania, dążyć do surowego karania uczestników powstania. W [[1826]] roku został członkiem Najwyższego Trybunału Karnego sądzącego dekabrystów. Został włączony do Komisji Rewizyjnej, sprawdzającej działania Komisji Śledczej badającej sprawę Towarzystwa Zjednoczonych Słowian.
W [[1831]] został mianowany tymczasowym gubernatorem generalnym gubernii wołyńskiej i podolskiej, w [[1832]] gubernatorem generalnym gubernii kijowskiej, wołyńskiej i podolskiej, w [[1835]] - [[1836]] gubernii czernigowskiej, połtawskiej i charkowskiej. W [[1838]] był członkiem Rady Państwa dyrektorem Departamentu Ekonomiki Gospodarki (w [[1839]] został jednocześnie przewodniczącym Komitetu Hodowli Koni), od [[1842]] - członkiem Komitetu ds. budowy kolei Petersburg - Moskwa, od [[1847]] - przewodniczący Rady Państwa i Komitetu Ministrów Imperium Rosyjskiego.
