Oblężenie Tall az-Zatar: Różnice pomiędzy wersjami

'''Oblężenie Tal al-Zaatar'''<ref>httpFunkcjonują różne zapisy nazwy obozu://www Tal al-Zaatar, Tel el-Zaatar, Tall az-Zatar, Tel al-Zaatar.liberty05.com/civilwar/civil1.html</ref> – walki o kontrolę nad bejruckim obozem dla uchodźców Tal al-Zaatar między milicjami chrześcijańskim a zbrojnymi formacjami palestyńskimi podczas [[libańska wojna domowa|wojny domowej w Libanie]].

4 stycznia 1976 r. powstał wokół obozu zbrojny kordon złożony z członków milicji Tanzim i Grupy Marouna Khoury’ego. Pierwszy szturm na pozycje palestyńskie nastąpił 22 czerwca. W ataku wzięło udział 500 [[Tygrysy (Liban)|„Tygrysów”]], 500 [[Strażnicy Cedrów|Strażników Cedrów]], 300 żołnierzy z formacji [[Al-Tanzim (Liban) | Tanzim]] i 100 – osobowaosobowy grupaoddział z tzw. [[Grupa Marouna Khoury’ego |Grupy Marouna Khoury’ego]], do których przyłączyło się 100 [[Kataeb|falangistów]] [[William Hawi | Williama Hawiego]]. Dowództwo sił chrześcijańskich spoczywało w rękach rady, w skład której wchodzili: [[Dany Szamun]] ([[Narodowa Partia Liberalna (Liban) | Ahrar]]), [[Etienne Sakr]], Charles Akl (obaj SC), George Adwan (Tanzim), Maroun Khoury (GMK), a ze strony libańskiej armii [[Michel Aoun]] i Fuad Malek.

Walkom o Tal al-Zaatar towarzyszyły ciężkie boje w samej stolicy i terenach na północ od Bejrutu, zwłaszcza w mieście Ayn Tura, położonym między Zahle i Junieh, równocześnie ruszyła palestyńska ofensywa w północnym Libanie<ref>Wykorzystując zaangażowanie prawicowych milicji w oblężenie Tel al-Zaatar, Palestyńczycy i ich sojusznicy podjęli 5 lipca 1976 r. zmasowaną ofensywę przeciwko chrześcijańskim miastom w północnym Libanie. Miejscowi chrześcijanie zorganizowali zbrojny opór. W wyniku ciężkich walk milicje Strażników Cedrów, Falang i "Tygrysów" odzyskały utracone miejscowości (m.in. Chekka). Jednocześnie [[Brygada Marada]], atakując niespodziewanie na południe od [[Zagharta|Zagharty]], zepchnęła lewicowe oddziały daleko od ich dawnych pozycji, osiągając do końca lipca granice Trypolisu. [http://www.liberty05.com/civilwar/civil1.html]</ref>. Podczas zaciętych starć Palestyńczykom udało się nawet przerwać pierścień oblężenia. Mimo rozkazów dowódców chrześcijańskich zdarzały się przypadki mordowania cywilów. 29 czerwca chrześcijanie zajęli obóz Dżisr al-Basza. W lipcu do oblegających dołączyło kolejnych 100 falangistów i 350 "Tygrysów" wycofanych z innych frontów. Sytuacja obrońców stała się beznadziejna, kiedy 6 sierpnia oddziały chrześcijańskie zdobyły sąsiednią, muzułmańską dzielnicę Nabaa. Siły atakujących wzrosły do ponad 2000 żołnierzy. Mimo licznych zaproszeń do poddania się oraz tragicznej sytuacji wśród ludności cywilnej, [[Jaser Arafat]] z premedytacją odmawiał wydania zgody na kapitulację, co tylko zwiększało liczbę ofiar. Dzięki mediacjom Czerwonego Krzyża udało się kilkakrotnie ogłosić zawieszenie broni. Pozwoliło to ewakuować większość cywilów. 12 sierpnia, po 52 dniach oblężenia, Tal al-Zaatar padł.

Straty poniesione podczas batalii były poważne. Po stronie palestyńskiej zginęło ok. 2 tys. osób, ponad 4 tys. było rannych<ref>Podawana jest różna liczba zabitych; od 1200 do nawet 3000.</ref>. Poległo ponad 400 członków chrześcijańskich milicji. Ewakuowaną ludność cywilną rozmieszczono w innych obozach palestyńskich oraz w zdobytym przez OWP miieściemieście [[Damur]].

* http://zwolinarodu.cba.pl/index.php?option=com_content&view=article&id=43&Itemid=57