Maio I Orsini: Różnice pomiędzy wersjami

'''Maio Orsini''' – lub Mateusz Orsini, pierwszy hrabia [[Hrabstwo Kefalenii|Kefalenii]] w latach 1194 – 1260.

 

 

W wyniku rozpadu po 1204 roku Cesarstwa Bizantyńskiego na szereg drobnych zwalczających się państw zniknął najpotężniejszy przeciwnik niewielkiej Kefalenii. Jednak już w 1206 roku pobliską Korfu zajęli Wenecjanie i podjęli próbę uzależnienia od siebie Kefalenii. Maio Orsini uznał się wówczas za podległego papieżowi, ostatecznie jednak dwa lata później musiał uznać zwierzchnictwo Wenecji. Około 1213 roku znajdujące się w ręku weneckim Korfu i Dyrrachion zdobył Michał I Angelos, władca Epiru. Od tego czasu datują się ściślejsze związki Maio Orsiniego z Epirem przypieczętowane ślubem z siostrą [[Teodor Angelos Dukas Komnen|Teodora Dukasa Komnena]], Anną Jednocześnie Maio nie zaniedbywał związków z Hohenstaufami. W 1228 roku podejmował u siebie udającego się na wyprawę krzyżową [[Fryderyk II Hohenstauf|Fryderyka II Hohenstaufa]]. A rok później poprowadził mu na pomoc siły przysłane przez Teodora Dukasa Komnena, wówczas już cesarza Tesaloniki. Związki z Angelosami trwały do 1236 roku, kiedy władca Wysp Jońskich uznał zwierzchnictwo Księcia Achai, Godfryda II Villehardouina. W 1258 roku Michał II Angelos zawierając sojusz przeciw cesarzowi nicejskiemu z królem Sycylii Manfredem przekazał mu Korfu i porty Awlonę i Butrinto. Klęska sprzymierzonych wojsk Epiru, Sycylii i Achai pod Pelagonią w 1259 roku doprowadziła do kolejnej, ostatniej już, wolty hrabiego Maio i do poddania się pod zwierzchnictwo króla Sycylii. Nie przeszkodziło mu to udzielić schronienia na wyspie Leukas jego sojusznikom, rozbitkom z Epiru – [[Michał II Angelos|Michałowi II]] i jego synowi Niceforowi, którzy w kilka miesięcy później rozpoczęli stąd odbudowę swojego panowania w Epirze.