Oblężenie Tall az-Zatar: Różnice pomiędzy wersjami

Walkom o Tal al-Zaatar towarzyszyły ciężkie boje w samej stolicy i terenach na północ od Bejrutu, zwłaszcza w mieście Ayn[[Ain Tura]], położonym między Zahle i JuniehDżuniją, równocześnie ruszyła palestyńska ofensywa w północnym Libanie<ref>Wykorzystując zaangażowanie prawicowych milicji w oblężenie Tel al-Zaatar, Palestyńczycy i ich sojusznicy podjęli 5 lipca 1976 r. zmasowaną ofensywę przeciwko chrześcijańskim miastom w północnym Libanie. Miejscowi chrześcijanie zorganizowali zbrojny opór. W wyniku ciężkich walk milicje Strażników Cedrów, Falang i "Tygrysów" odzyskały utracone miejscowości (m.in. Chekka). Jednocześnie [[Brygada Marada]], atakując niespodziewanie na południe od [[Zgharta|Zgharty]], zepchnęła lewicowe oddziały daleko od ich dawnych pozycji, osiągając do końca lipca granice Trypolisu. [http://www.liberty05.com/civilwar/civil1.html]</ref>. Podczas zaciętych starć Palestyńczykom udało się nawet przerwać pierścień oblężenia. Mimo rozkazów dowódców chrześcijańskich zdarzały się przypadki mordowania cywilów. 29 czerwca chrześcijanie zajęli obóz Dżisr al-Basza. W lipcu do oblegających dołączyło kolejnych 100 falangistów i 350 "Tygrysów" wycofanych z innych frontów. Sytuacja obrońców stała się beznadziejna, kiedy 6 sierpnia oddziały chrześcijańskie zdobyły sąsiednią, muzułmańską dzielnicę Nabaa. Siły atakujących wzrosły do ponad 2000 żołnierzy. Mimo licznych zaproszeń do poddania się oraz tragicznej sytuacji wśród ludności cywilnej, [[Jaser Arafat]] z premedytacją odmawiał wydania zgody na kapitulację, co tylko zwiększało liczbę ofiar. Dzięki mediacjom Czerwonego Krzyża udało się kilkakrotnie ogłosić zawieszenie broni. Pozwoliło to ewakuować większość cywilów. 12 sierpnia, po 52 dniach oblężenia, Tal al-Zaatar padł.