Obrót synchroniczny jest zjawiskiem dość powszechnym we Wszechświecie. W [[Układ Słoneczny|Układzie Słonecznym]] podlegają mu wszystkie większe [[naturalny satelita|księżyce]] o uformowanej kulistej strukturze.
== Mechanizm zjawiska ==
Przyczyną tego zjawiska są [[siły pływowe]]. Powodują one deformację płynnej części satelity oraz w niewielkim stopniu planety, wokół, której krąży satelita. Jeżeli satelita obraca się szybciej niż obrót synchroniczny, to deformacja opóźnia się względem obrotu i nie leży na osi łączącej [[środek masy|środki mas]] obu ciał. W efekcie tego na ciało wirujące w kierunku ''w'' działa [[moment siły]] hamujący rotację (''h''). W przypadku obrotu wolniejszego od obrotu synchronicznego moment siły ma odwrotny kierunek i przyspiesza obrót planety. Efekt hamowania lub przyspieszania obrotu jest tym silniejszy, im większa jest "rozbieżność" pola grawitacyjnego, które objawia się jako siła pływowa, satelita ma znaczną część płynną i wykonuje obrót znacznie różniący się od obrotu synchronicznego. W polu centralnym "rozbieżność" maleje w 3 potędze odległości. Dlatego synchronizacja pojawia się w ciasnych układach podwójnych, a w przypadku planet w Układzie Słonecznym najsilniejsza jest w przypadku Merkurego{{fakt}}. Ze względu na większą odległość hamowanie obrotu własnego Wenus jest dużo słabsze. Dlatego obrót tej planety nie stał się jeszcze synchroniczny, chociaż doba na Wenus jest już bardzo długa – 243 dni ziemskie.
