Francesco Accorso: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja nieprzejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
meryotyczne rozwinięcie artykułu na podst. en.wiki
WP:SK, wikizacja, ilustracja
Linia 1:
[[Plik:Uffizi 26, Accorso.JPG|right|thumb|250px|<center>Rzeźba Francesco Accorso w [[Galeria Uffizi|galerii Uffizi]] we Florencji]]
[[Plik:6155 - Bologna - San Francesco - Sarcofago dell'Arca degli Accursii - Foto Giovanni Dall'Orto, 9-Feb-2008.jpg|thumb|270px|Sarkofag Accorsa i jego syna Francesca w [[Bolonia|Bolonii]].]]
'''Franciscus Accursius''', [[język włoski|wł.]] '''Francesco Accorso''', '''Accorso di Bagnolo''' ([[1182]] – [[1260]]) – [[Włochy|włoski]] [[prawnik]], jeden z najwybitniejszych przedstawicieli [[Glosator|szkoły glosatorów]] i średniowiecznych komentatorów [[Kodeks Justyniana|Kodeksu Justyniana]] – ''Corpus Iuris Civilis''.
 
=== Biografia ===
Accorso urodził się we [[Impruneta|Impruencie]] pod [[Florencja|Florencją]] około [[1182]] roku. Był uczniem [[Azon]]a, studiował [[prawo]] w rodzinnym mieście, wkrótce potem mianowany na profesora w [[Bolonia|Bolonii]], gdzie odnosił sukcesy jako wykładowca. ZebrałBył itakże uporządkowałzaangażowany wielew [[glosa|glos]]doradztwo doprawne. [[KodeksDwukrotnie Justyniana|Kodeksu Justyniana]]żonaty. DziełoZ topierwszego nazywanomałżeństwa miał syna Francesca, z drugiego Cervotta, Guglielma i Corsina<ref>''GlossaMedieval ordinariaItaly: An Encyclopedia'', t. 1, red. [[1228|(1228)Christopher Kleinhenz]], lubNew ''magistralis''York (''Wielka2004, Glosa''s. czy2.</ref>. ''GlossaTrzej Accursiana'')najstarsi synowie także byli jurystami.
 
Zmarł w Bolonii około [[1260]] roku.
Istnieje legenda, według której Accorso w trakcie swych prac usłyszał o podobnej działalności innego prawnika bolońskiego, [[Odofred]]a. Upozorował więc niedyspozycję, przerwał uniwersytecką działalność i odizolował się do czasu, aż w największym pośpiechu nie dokończył dzieła.
 
=== ''Glossa ordinaria'' ===
W drugiej połowie [[XIII wiek]]u, ''Glossa ordinaria'' stała się wstępem do każdej egzegezy ''Corpus Iuris Civilis'' i w niektórych [[jurysdykcja]]ch zyskała moc prawną. ''"Znaczenie ''Glossa ordinaria'' polega na gruntownym omówieniu [[prawo cywilne|prawa cywilnego]], w którym Accorso nie tylko wypunktował problematyczne zagadnienia, lecz także – w odróżnieniu od poprzedników – zaproponował dla nich rozwiązania''<ref>Weimar Peter, ''"Accursius"'', W: Michael Stolleis, ''Juristen: ein biographisches Lexikon; von der Antike bis zum 20. Jahrhundert'', wyd. Beck, Monachium 2001, s. 18. (ISBN 3406 45957 9).</ref>. W dodatku najnowsze badania dowodzą, że Accorso w swoim dziele opracował blisko 100 tysięcy glos. Najlepsze wydanie glos Accorso w opracowaniu [[Denis Godefroy|Denisa Godefroy]] ([[1540]] – [[1621]]), opublikowane w [[Lyon]]ie w [[1589]] roku, składało się aż z sześciu tomów.
Accorso zebrał i uporządkował wiele [[glosa|glos]] do [[Kodeks Justyniana|Kodeksu Justyniana]]. Dzieło to nazywano ''Glossa ordinaria'' ([[1228]]) lub ''magistralis'' – ''Wielka Glosa'' czy ''Glossa Accursiana''.
 
Istnieje legenda, według której Francesco Accorso w trakcie swych prac glosatorskich usłyszał o podobnej działalnościinicjatywie innego prawnika bolońskiego, [[Odofred]]a. Upozorował więc niedyspozycję, przerwał uniwersytecką działalność i odizolował się do czasu, aż w największym pośpiechu nie dokończył dzieła.
''Glossa ordinaria'' zyskała tak wielki autorytet, że Accorso został rychło obwołany największym glosatorem i bożyszczem jurystów; jednak następne pokolenia zwracały mniej uwagi jego zasługom. Ostatecznie szesnastowieczni humaniści, m.in. [[François Rabelais|Rabelais]] w [[Gargantua i Pantagruel|Gargantui i Pantagruelu]] krytycznie polemizowali z glosami Accorso.
 
W drugiej połowie [[XIII wiek]]u, ''Glossa ordinaria'' stała się wstępem do każdej egzegezy ''Corpus Iuris Civilis'' i w niektórych [[jurysdykcja]]ch zyskała moc prawną. ''"Znaczenie ''Glossa ordinaria'' polega na gruntownym omówieniu [[prawo cywilne|prawa cywilnego]], w którym Accorso nie tylko wypunktował problematyczne zagadnienia, lecz także – w odróżnieniu od poprzedników – zaproponował dla nich rozwiązania''<ref>Weimar Peter, ''"Accursius"'', W: Michael Stolleis, ''Juristen: ein biographisches Lexikon; von der Antike bis zum 20. Jahrhundert'', wyd. Beck, Monachium 2001, s. 18. (ISBN 3406 45957 9).</ref>. W dodatku najnowsze badania dowodzą, że Accorso w swoim dziele opracował blisko 100 tysięcy glos. Najlepsze wydanie glos Accorso w opracowaniu [[Denis Godefroy|Denisa Godefroy]] ([[1540]] – [[1621]]), opublikowane w [[Lyon]]ie w [[1589]] roku, składało się aż z sześciu tomów.
Poza działalnością glosatorską, Accorso był zaangażowany w doradztwo prawne.
 
Najnowsze badania dowodzą, że Francesco Accorso w swoim dziele opracował blisko 100 tysięcy glos. Najlepsze wydanie ''Glossa ordinaria'' w opracowaniu [[Denis Godefroy|Denisa Godefroy]] ([[1540]] – [[1621]]), opublikowane w [[Lyon]]ie w [[1589]] roku, składało się aż z sześciu tomów.
''Glossa ordinaria'' Accursiusa zdobyła uznanie w sądownictwie, czego wyrazem było związane z jego dziełem powiedzenie: "Quidquid non agnoscit Glossa, non agnoscit curia", ("Czego nie zna glosa, tego nie zna sąd").
 
''Glossa ordinaria'' zyskała tak wielki autorytet, że Accorso został rychło obwołany największym glosatorem i bożyszczem jurystów; jednak następne pokolenia zwracały mniej uwagi na jego zasługomzasługi. Ostatecznie szesnastowieczni humaniści, m.in. [[François Rabelais|Rabelais]] w [[Gargantua i Pantagruel|Gargantui i Pantagruelu]], krytycznie polemizowali z glosami AccorsoAccorsa.
Zmarł w Bolonii około [[1260]].
 
''Glossa ordinaria'' Accursiusa zdobyłaZdobyła uznanie także w sądownictwie, czego wyrazem było związane z jego dziełem powiedzenie: ''"Quidquid non agnoscit Glossa, non agnoscit curia"'', (''"Czego nie zna glosa, tego nie zna sąd"'').
Był dwukrotnie żonaty. Z pierwszego małżeństwa miał syna Francesca, z drugiego Cervotta, Guglielma i Corsina<ref>''Medieval Italy: An Encyclopedia'', t. 1, red. [[Christopher Kleinhenz]], New York 2004, s. 2.</ref>. Francesco, Cervott i Guilelmo także byli jurystami.
 
{{Przypisy}}