Adwokatura: Różnice pomiędzy wersjami

 

W starożytnym [[Rzym]]ie, za republiki, adwokatem (łac. ''advocati'') zwano pomocnika strony (który początkowo nie mógł występować zamiast niej) stawiającego wnioski procesowe (łac. ''postulationes''). ''Advocati'' cieszyli się prestiżem osobistym oraz posiadali znajomość prawa. Zastępstwo procesowe wykonywali w tym czasie ''cognitor'' i ''procurator''. W późniejszym okresie (za [[dominat]]u) adwokatura została zorganizowana w przymusową [[korporacja|korporację]]. Funkcja procesowa adwokatów nie zmieniła się, lecz w praktyce byli oni ustanawiani jako zastępcy procesowi (''procuratores''). Posiadali wykształcenie prawnicze. Przypisani byli do poszczególnych sądów i podlegali władzy danego urzędnika cesarskiego. Swoje wynagrodzenie (''honorarium'') pobierali od stron zgodnie z taryfą.

 

W dawnej Polsce palestrą nazywano ogół osób trudniących się [[pełnomocnictwo|zastępstwem procesowym]]. Palestra uzyskała duże znaczenie już w [[XVII wiek|XVII]] i [[XVIII wiek|XVIII]] w. do czego walnie przyczyniło się [[pieniactwo]] szlachty i przewlekłość procesów sądowych. Prawo procesowe instytucję zastępcy procesowego zna już od [[XV wiek|XV]] w. Zawodowe, odpłatne zastępstwo procesowe znano od przeł. [[XV wiek|XV]] i [[XVI wiek|XVI]] w. [[Statuty nieszawskie|Przywileje nieszawskie]] nakazywały dać stronie zastępcę na jej prośbę, jeśli sama nie dawała sobie rady. Początkowo płatnych zastępców procesowych zwano [[prokurator]]ami, a ich stanowisko i obowiązki zawodowe określały ordynacje królewskie. Samodzielny zastępca procesowy zwany był patronem, a jego zastępca dependentem.