Stabilizacja statku kosmicznego może być realizowana za pomocą kilku metod:
* '''stabilizacja gradientem pola grawitacyjnego''' -– odpowiednia budowa statku kosmicznego, zwykle odpowiednio dobrana masa na wysięgniku, powoduje, że oś wysięgnika samoistnie przybiera położenie zgodne z [[gradient]]em [[pole grawitacyjne|pola grawitacyjnego]] (lokalnego [[pion (kierunek|pionu]]). Dzięki temu, cały statek przybiera określone położenie. Stabilizację taką metodą przetestowano po raz pierwszy na satelitach [[GGSE]] i [[Dodge (satelita)|Dodge]]
* '''stabilizacja ruchem obrotowym''' -– wywołana [[ruch obrotowy|ruchem obrotowym]] statku kosmicznego wokół odpowiedniej osi. Oś obrotu zachowuje się w takim wypadku jak [[żyroskop]]. Jest to najstarsza ([[Sputnik 1]]), najprostsza i najtańsza metoda stabilizacji obiektów kosmicznych
* '''stabilizacja statecznikowa''' (brzechwowa) -– uzyskiwana za pomocą [[statecznik (lotnictwo)|stateczników]], które ukierunkowują lot obiektu w atmosferze (wymagane jest tu działanie sił aerodynamicznych). Stateczniki powodują utrzymanie środka aerodynamicznego obiektu za [[środek masy|środkiem masy]] rakiety
* '''stabilizacja za pomocą silników rakietowych''' -– pożądanie położenie obiektu jest wymuszane za pomocą włączania i wyłączania [[silnik rakietowy|silników rakietowych]] o małym [[Silnik rakietowy#Ciąg|ciągu]], rozmieszczonych w odpowiednich miejscach obiektu kosmicznego
