'''Nabuchodonozor I''', '''Nebuchadnezzar I''', '''Nabu-kudurri-usur I''' ([[język akadyjski|akad]]. ''Nabu-kudurrikudurrī-uṣur'', tłum. ''"boże [[Nabu]] strzeż mego syna"'') – czwarty król [[Babilonia|Babilonii]] z II dynastii z [[Isin]], syn i następca [[Ninurta-nadin-szumi|Ninurty-nadin-szumi]]; panował przez 22 lata (1126-1105 p.n.e.). Jego zwycięstwo w wojnie z [[Elamici|Elamitami]], którzy od pokoleń byli jednym z największych zagrożeń dla Babilonii, uczyniło z niego jedną z najważniejszych postaci w historii Babilonii, o niemal legendarnym statusie podobnym do tego, jaki osiągnął przed nim [[Sargon Wielki]]. Kulminacyjnym punktem wojennej kampanii przeciw [[Elam]]owi, rządzonemu przez [[Huttelusz-Inszuszinak]]a, było odzyskanie posągu kultowego boga [[Marduk]]a, zabranego przez Elamitów ze zdobytego [[Babilon]]u w 1155 r. p.n.e. Chociaż zwycięstwo nad Elamem nie zakończyło się trwałym pokojem, to odzyskanie posągu boga zdecydowanie poprawiło morale Babilończyków i zapewniło sławę ich władcy. Za panowania Nabuchodonozora I stosunki z [[Asyria|Asyrią]] pozostawały napięte. Nie doszło wprawdzie do otwartej wojny, ale ''"Kronika Synchronistyczna"'' wspomina o nadgranicznych starciach pomiędzy obu państwami. W swych inskrypcjach Nabuchodonozor I przedstawia siebie jako wielkiego budowniczego, który odnowił liczne świątynie w całej Babilonii. Nie jest wykluczone, iż wywyższenie boga [[Marduk]]a do pozycji najważniejszego bóstwa babilońskiego panteonu nastąpiło właśnie za panowania tego władcy. Według późniejszych źródeł Nabuchodonozor I uczynił miasto Babilon królewską stolicą.
