Ernest był starszym synem księcia bawarskiego rezydującego w Monachium [[Jan II Bawarski(książę Bawarii)|Jana II]] oraz Katarzyny, córki hrabiego [[Gorycja|Gorycji]] Meinharda VI. Po śmierci ojca w 1397, objął rządy w Monachium wraz ze swym młodszym bratem [[Wilhelm III Bawarski(książę Bawarii)|Wilhelmem III]]. Zaraz po objęciu tronu rozpoczął się konflikt ze stryjem [[Stefan III Bawarski(książę Bawarii)|Stefanem III]] z [[Ingolstadt]], w efekcie którego w 1398 bracia musieli uznać jego prawo do współrządów w stolicy Bawarii. W praktyce w Monachium utworzyły się dwa stronnictwa: [[patrycjat (średniowiecze i nowożytność)|patrycjat]] popierał Ernesta, mieszczanie zaś Stefana; każdy z nich miał też pod kontrolą jedną z dwóch monachijskich fortec, w efekcie czego rzeczywista kontrola nad miastem przechodziła z rąk do rąk. W 1414 Ernest zawarł sojusz z trzema innymi książętami z rodu Wittelsbachów, który był skierowany przeciwko synowi i następcy Stefana, [[Ludwik VII Brodaty|Ludwikowi VII Brodatemu]]. W 1421 wybuchła wojna domowa (w 1422 Ernest pokonał Ludwika pod Alling). Po wymarciu w 1425 linii Wittelsbachów panujących w Bawarii-[[Straubing]], Ernest i Wilhelm zgłosili pretensje do objęcia tego księstwa; w 1427 zajęli Straubing, a w 1429 – na mocy układu z [[Bratysława|Pressburga]] – została usankcjonowana ich władza na dużej części tego terytorium (w tym [[Ratyzbona|Ratyzbonie]]).
W 1430 Ernest otrzymał zadanie od króla niemieckiego [[Zygmunt Luksemburski|Zygmunta Luksemburskiego]] wyprawy na [[Litwa|Litwę]] z koroną dla [[władcy Litwy|wielkiego księcia litewskiego]] [[Witold Kiejstutowicz|Witolda]], jednak wobec sprzeciwu Polski misji swojej nie wypełnił.
Linia 17:
{{Bibliografia stop}}
{{Władca-Bawaria|urząd=Książę Bawarii-Monachium|lata=[[1397]]-[[1438]] (do [[1435]] z bratem [[Wilhelm III Bawarski(książę Bawarii)|Wilhelmem III]])|poprzednik=[[Jan II Bawarski(książę Bawarii)|Jan II]]|następca=[[Albrecht III Bawarski|Albrecht III Dobrotliwy]]}}
