Wersja z 10:07, 3 gru 2010 edytuj ToBot (dyskusja \| edycje) 186 891 edycji m Wspomagane przez bota ujednoznacznienie (tyle do zrobienia): Rytm; zmiany kosmetyczne ← poprzednia edycja		Wersja z 12:08, 6 maj 2011 edytuj anuluj edycję Papageno (dyskusja \| edycje) Redaktorzy 3106 edycji m lit. następna edycja →
Linia 3: '''2. Technika cantus firmus''' - technika kompozytorska polegająca na dokomponowywaniu kontrapunktu do melodii stałej i/lub utworzonej wcześniej (''cantus prius factus''). Szczególnie rozpowszechniona w [[Muzyka okresu odrodzenia\|muzyce renesansowej]]. Podstawowe źródła melodii stałych to zbiór melodii [[chorał]]owych. Wykorzystywano je praktycznie bez ograniczeń, początkowo jednak zasadą była konieczność powiązania (tematycznego) stałej melodii z nową kompozycją. Najczęściej sięgano po cantus ''[[ordinarium missae]]''. W renesansie zaczęto łączyć poszczególne opracowanie liturgicznych cykli mszy dzięki takiej właśnie jednej melodii. Jako cantus ''cantus prius factus'' wykorzystywano także melodie popularne, świeckie lub pochodzące z inwencji własnej kompozytora. Szczególnie często sięgano po pieśń [[L'homme ~~arme~~armé]] (''Człowiek uzbrojony''); w dorobku większości kompozytorów renesansu można znaleźć co najmniej jedną [[Msza L'homme ~~arme~~armé\|Mszę L'homme ~~arme~~armé]]. '''W technice cantus firmus wykorzystuje się tylko jedną melodię.'''

Cantus firmus: Różnice pomiędzy wersjami