Skala twardości Leeba: Różnice pomiędzy wersjami

Do pomiaru twardości metodą Leeba służą [[twardościomierz]]e Leeba, złożone z modułu elektronicznego i mechanicznej głowicy udarowej. Głowica zawiera układ napędowy ze sprężyną, bijak z zamocowanym magnesem i cewkę, wewnątrz której porusza się bijak. Pomiar odbywa się poprzez pomiar napięcia indukowanego w cewce w wyniku ruchu bijaka. Wszystkie twardościomierze Leeba występują w konstrukcji przenośnej. Istnieje kilka odmian głowic udarowych: D (uniwersalna), DL (do wąskich otworów i rowków), C (do cienkich elementów), G (do masywnych odlewów) itd.

 

 

W Polsce [[twardościomierz Leeba|twardościomierze Leeba]] zaczęły być stosowane na szerszą skalę od początku [[lata 90. XX wieku|lat 90.]] Pomimo dużej ich popularności jako prostych i łatwych w użyciu narzędzi kontroli jakości - metoda Leeba nie doczekała się unormowania przez [[Polski Komitet Normalizacyjny]], a [[Główny Urząd Miar]] nie opracował procedury ich wzorcowania. Mimo to GUM wzorcuje twardościomierze Leeba - lecz nie w skalach HL, a w skonwertowanych skalach HR, HB lub HV.