Rura Rubensa: Różnice pomiędzy wersjami

[[John Le Conte]] odkrył w 1858 roku, że płomienie są czułe na dźwięk. W 1862 [[Rudolph Koenig]] pokazał, że wysokość płomienia może zależeć od transmisji dźwięku przez dostarczany gaz. [[August Kundt]] w 1866 roku zademonstrował akustyczną falę stojącą dzięki umieszczeniu proszku [[likopodium]] lub drobno mielonego korka w szklanej rurze. Podczas pobudzania powietrza wewnątrz rury do drgań, przy odpowiednim doborze długości czynnej rury, zamykanej drewanianymdrewnianym korkiem, powstaje fala stojąca. Materiał wewnątrz rury gromadzi się w węzłach, będąc wymiatywanymwymiatanym z miejsc, gdzie tworzą się strzałki fali stojącej. W ten sposób powstaje utrwalony w rozmieszczeniu proszku obraz fali stojącej. Jeszcze w tym samym stuleciu Behn wykazał, że małe płomienie mogą zostać użyte jako czułe detektory ciśnienia. W 1904 roku [[Heinrich Rubens]], korzystając z tych dwóch odkryć wywiercił w 4-metrowej rurze 200 małych otworów, co 2 cm każdy, po czym puścił przez rurę palny gaz. Po zapaleniu tego gazu (i uzyskaniu płomieni praktycznie równej wysokości) i doprowadzeniu do rezonansu akystycznego zauważył powstawanie dźwiękowej fali stojącej w rurze dzięki charakterystycznemu układowi wysokości płomieni.<ref>Verhandlungen der Deutschen Physikalischen Gesellschaft, Nr.24 (30 Dec 1904) pp.