Prowincjałki: Różnice pomiędzy wersjami

''Prowincjałki'' natychmiast po publikacji stały się utworem niezwykle popularnym. Ich sława rosła mimo faktu, że w [[1660]] [[Ludwik XIV]] zakazał druku kolejnych wydań tekstu i nakazał zniszczenie już istniejących. Część argumentów przeciwko kazuistyce zawartych w ''Prowincjałkach'' została powtórzona przez papiestwo w momencie kasaty zakonu jezuitów w [[Brewe|breve]] [[Dominus ac Redemptor]].

G. Lanson i P. Tuffrau uważają ''Prowincjałki'' za dzieło wyjątkowe w literaturze francuskiej, wpisujące się w uniwersalne i właściwe każdemu człowiekowi poszukiwanie systemu wartości. Podkreślają połączenie ironicznego stylu z potęgą wyobraźni (indywidualizacja i wnikliwa charakterystyka przedstawianych jezuitów) i elokwencją. Te zalety utworu uwypuklali już wcześniejsi czytelnicy. [[Voltaire]] twierdził, że w ''Prowincjałkach'' odnajduje więcej humoru, niż w farsach [[Molier]]a, zaś [[Jean Baptiste Racine|Jean Racine]] porównywał poetykę ''Prowincjałek'' z typową dla komedii. Lanson i Tuffrau twierdzą również, że jest to pierwsze ponadczasowe arcydzieło francuskiego klasycyzmu.