'''Jerzy Jarosz''' (ur. [[18 sierpnia]] [[1931]] w [[Nagawczyna|Nagawczynie]]) - [[Generał|generał brygady]] [[Siły Zbrojne Rzeczypospolitej Polskiej|WojskaSZ PolskiegoRP]] i oficer [[Siły Zbrojne PRL|SZ PRL]].
W latach 1949-1951 był podchorążym[[podchorąży]]m [[Oficerska Szkoła Piechoty nr 1|Oficerskiej Szkoły Piechoty Nr 1]] we Wrocławiu. Po ukończeniu szkoły został przydzielony do [[97 Pułk Piechoty (LWP)|97 Pułku Piechoty]] w Przemyślu i wyznaczony na stanowisko dowódcy [[Pluton (wojsko)|plutonu]] moździerzy. W 1952 roku został przeniesiony do [[37 Pułk Piechoty (LWP)|37 Pułku Piechoty]] w Gliwicach i wyznaczony na stanowisko dowódcy [[Kompania|kompanii]] moździerzy. W latach 1954-1957 był słuchaczem [[Akademia Sztabu Generalnego|Akademii Sztabu Generalnego im. gen. broni Karola Świerczewskiego]] w Rembertowie. Po ukończeniu studiów, jako [[oficer dyplomowany]], dowodził batalionem piechoty w [[4 Pułk Zmechanizowany|4 Pułku Zmechanizowanym im. Ludowych Partyzantów Ziemi Kieleckiej]] w Kielcach. 12 kwietnia 1963 roku został dowódcą [[10 Batalion Powietrznodesantowy|10 Batalionu Powietrzno-Desantowego im. Ludowych Partyzantów Śląskich]] w Oświęcimiu. W 1967 roku został przeniesiony na stanowisko dowódcy [[16 Batalion Powietrznodesantowy|16 Kołobrzeskiego Batalionu Powietrzno-Desantowego]] w Krakowie. Dwa lata później został [[attaché]] wojskowy]]m, morskim i lotniczym [[PRL]] przy [[NATO]]? w [[Bruksela|Brukseli]]. W 1972 roku został wyznaczony na stanowisko zastępcy dowódcy [[6 Pomorska Dywizja Powietrznodesantowa|6 Pomorskiej Dywizji Powietrzno-Desantowej]] do spraw liniowych w Krakowie, a w następnym roku [[szef sztabu|szefa sztabu]] - zastępcy [[dowódca|dowódcy]] tego [[Związek taktyczny|związku taktycznego]]. W okresie od 26 listopada 1973 roku do 15 maja 1974 roku dowodził I zmianą [[Polska Wojskowa Jednostka Specjalna|Polskiej Wojskowej Jednostki Specjalnej w Doraźnych Sił Zbrojnych Organizacji Narodów Zjednoczonych na Bliskim Wschodzie]]. 11 października 1974 roku [[Minister Obrony Narodowej]] wyróżnił go wpisem do [[Honorowa Księga Czynów Żołnierskich|"Honorowej Księgi Czynów Żołnierskich"]]. W latach 1974-1976 był słuchaczem Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR im. Klimenta Woroszyłowa w Moskwie. W październiku 1976 roku objął [[dowództwo]] [[1 Warszawska Dywizja Zmechanizowana|1 Warszawskiej Dywizji Zmechanizowanej im. Tadeusza Kościuszki]] w Legionowie. W październiku 1978 roku został awansowany przez [[Rada Państwa PRL|Radę Państwa PRL]] na generała brygady. 31 grudnia 1984 roku obowiązki dowódcy przekazał płk. [[oficer dyplomowany|dypl.]] [[Zenon Poznański|Zenonowi Poznańskiemu]], a sam objął stanowisko zastępcyZastępcy dowódcyDowódcy [[Warszawski Okręg Wojskowy (polski)|Warszawski Okręg Wojskowego]] do spraw Obrony Terytorialnej w Warszawie. W 1989 roku został komendantemKomendantem głównymGłównym [[Ochotnicze Hufce Pracy|Ochotniczych Hufców Pracy]]. W okresie od 15 maja 1990 roku do 26 stycznia 1992 roku był pierwszym komendantemKomendantem głównymGłównym [[Żandarmeria Wojskowa|Żandarmerii Wojskowej]] w Warszawie. 20 lutego 1992 roku został zwolniony z [[żołnierz zawodowy|zawodowej]] [[służba wojskowa|służby wojskowej]] i przeniesiony dow rezerwystan spoczynku ([[emeryt]]).
