Karol Starmach: Różnice pomiędzy wersjami

W marcu 1945 r. po ponownym otworzeniu UJ Karol Starmach został kierownikiem Zakładu i Katedry Ichtiobiologii i Rybactwa oraz Rybackiej Stacji Doświadczalnej w Mydlnikach. Powiększył stację o kolejne stawy, przyłączył do UJ gospodarstwo rybackie w [[Zator (województwo małopolskie)|Zatorze]] (o długich tradycjach), utworzył stację badawczą w [[Uście Solne|Uściu Solnym]]. Po uwięzieniu przez stalinowców i degradacji w 1947 r., mimo zwolnienia 1950 r. nie mógł powrócić na UJ. W 1951 r. na zlecenie [[Stanisław Sakowicz|Stanisława Sakowicza]] utworzył krakowski oddział [[Instytut Rybactwa Śródlądowego|Instytutu Rybactwa Śródlądowego]] działający do 1954 r. W tym samym czasie powołał Katedrę Biologii Sanitarnej na [[Politechnika Śląska|Politechnice Śląskiej w Gliwicach]], którą kierował do 1957 r. W 1952 r. powołał Zakład Ekologii Stawów przy Komisji Ekologiczno-Rolniczej PAU. Rok później PAU została wchłonięta przez [[Polska Akademia Nauk|PAN]], a Zakład Ekologii Stawów wszedł w skład nowo utworzonego Zakładu Biologii Stawów PAN, rozwiniętego w Zakład Biologii Wód PAN, którego dyrektorem Starmach był do 1965 r., będąc potem członkiem rady naukowej. W 1958 r. ZBW PAN przejął również utworzony przez Starmacha jako kierownika KBS PŚ Ośrodek Naukowo-Badawczy w [[Goczałkowice-Zdrój|Goczałkowicach]], tworząc z niego stację hydrobiologiczną PAN. Karol Starmach w ramach PAN również utworzył w 1954 r. Dział Algologiczny w Pracowni Flory Polskiej w [[Instytut Botaniki im. Władysława Szafera PAN|Instytucie Botaniki PAN]], przekształcony wkrótce w Pracownię Algologii (obecnie Zakład Fykologii), której kierownikiem był do 1958 r. (pozostając we współpracy do końca życia). Miał też udział w utworzeniu Zakładu Gospodarki Górskiej PAN jako przewodniczący [[Komitet Zagospodarowania Ziem Górskich PAN|Komitetu Zagospodarowania Ziem Górskich PAN]] (1960–1969). Wchodził także w skład kilku innych komitetów i komisji PAN. Na UJ powrócił po [[Odwilż gomułkowska|odwilży październikowej]]. Tytuł profesora nadzwyczajnego uzyskał w 1956 r. W 1958 r. zorganizował Katedrę Hydrobiologii na [[Wydział Biologii i Nauk o Ziemi Uniwersytetu Jagiellońskiego|Wydziale Biologii i Nauk o Ziemi UJ]], której kierownikiem był do 1970 r., tj. przejścia na emeryturę, która jednak nie zakończyła jego działalności naukowej. W tym czasie był promotorem 34ponad 30 doktoratów i opiekunem 103ponad 100 magisteriów (przy czym inneczęść praceprac magisterskiemagisterskich promował teżjuż przed wojną i w ramach tajnego nauczania)<ref name="pth" /> oraz ośmiu rozpraw habilitacyjnych<ref name="wb"/>.