'''Bolesława Starmach''' z domu '''Kawecka''' (ur. 1902, zm. 1965) – polska [[botanika|botaniczka]] i [[mikologia|mikolożka]] związana z krakowskimi uczelniami i szkołami średnimi.
Urodzona w [[Jaworzno|Jaworznie]] w zachodniej Małopolsce. Pierwsze etapy nauki odbyła we [[Lwów|Lwowie]] (szkoła powszechna, gimnazjum realne im. Zofii Strzałkowskiej), którą ze względu na przeprowadzkę rodziny ukończyła w Krakowie w I Państwowym Gimnazjum Żeńskim w 1920 r. (matura w roku 1921). W latach 1921–1925 studiowała biologię na [[Wydział Filozoficzny Uniwersytetu Jagiellońskiego|Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego]], będąc związana z pracownią [[Kazimierz Rouppert|Kazimierza Roupperta]] w Zakładzie Botaniki Wydziału Rolniczego UJ. Jednocześnie ukończyła Studium Pedagogiczne i pracowała w biurze. W 1927 r. pod opieką [[Władysław Szafer|Władysława Szafera]] obroniła pracę doktorską z zakresu [[palinologia|palinologii]] [[wiesiołek|wiesiołków]]. Po obronie doktoratu pracowała przez pół roku jako nauczycielka w gimnazjum w [[Zbylitowska Góra|Zbylitowskiej Górze]], po czym wyszedłszy za mąż w lutym 1928 r. za [[Karol Starmach|Karola Starmacha]], z którym studiowała i współpracowała na UJ, wróciła do Krakowa. Tam znalazła pracę w Zakładzie Botaniki Wydziału Rolniczego UJ,. którą jednak rzuciła wW 1933 r. zrezygnowała z pracy na uczelni, poświęcając się wychowaniu dzieci i samodzielnejsamodzielnym pracybadaniom naukowejnaukowym nad [[Grzyby pasożytnicze|grzybami pasożytniczymi]] ([[Ustilaginales|głowniami]] i [[Tilletiales|śnieciami]]). W 1935 r. została członkinią Komisji Fizjograficznej [[Polska Akademia Umiejętności|PAU]] (podobnie jak wcześniej jej mąż). W czasie okupacji niemieckiej dawałauczestniczyła akcji [[tajne komplety|tajnych kompletów]] uczniomdla uczniów szkół średnich. Korespondowała również z niemieckim [[hydrobiolog]]iem [[August Thienemann|Augustem Thienemannem]] w sprawie męża uwięzionego po akcji [[Sonderaktion Krakau]], a w ramach okupacyjnej serii poradnikowej ''Radź sobie sam'' wydała książkę ''Sto potraw z ziemniaków''. W czasie wojny utraciła jedno z dzieci – córkę, która zmarła na skutek zakażenia niemożliwego do wyleczenia w wojennych warunkach. W Po sprawie mężawojnie, tymwykorzystując razemznajomość uwięzionegoz w[[Teodor ramachMarchlewski|Teodorem represji stalinowskichMarchlewskim]], interweniowałabiologiem równieżzwiązanego poz wojniekomunistycznymi uwładzami, wspólnegointerweniowała znajomego,w biologasprawie związanegomęża, zuwięzionego komunistycznymiw władzami,ramach [[Teodorrepresji Marchlewski|Teodora Marchlewskiego]]stalinowskich. W latach 1945–1958 ponownie była nauczycielką w krakowskich szkołach średnich, kolejno: [[VI Liceum Ogólnokształcące im. Adama Mickiewicza w Krakowie|VII (wg ówczesnej numeracji) Państwowym Liceum Ogólnokształcącym im. Adama Mickiewicza]], [[IV Liceum Ogólnokształcące im. Tadeusza Kościuszki w Krakowie|VI (wg ówczesnej numeracji) Państwowym Liceum
Ogólnokształcącym im. Tadeusza Kościuszki]] i [[II Liceum Ogólnokształcące im. Króla Jana III Sobieskiego w Krakowie|II Liceum im. Króla Jana III Sobieskiego]]. W 1957 r. została członkinią komisji programowej przy ministerstwie oświaty dotyczącejo spraw nauczania biologii,. odOd 1963 r. uczestniczyła zaś w komisji programowej z tej samej dziedziny na poziomie wyższych szkół pedagogicznych. Do pracy uczelnianej wróciła na UJ, gdzie – z racji doświadczenia dydaktycznego – w latach 1953–1957 prowadziła zajęcia z metodyki nauczania biologii. Od 1958 r. aż do śmierci pracowała w Katedrze Botaniki na Wydziale Geograficzno-Biologicznym [[Uniwersytet Pedagogiczny im. Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie|Wyższej Szkoły Pedagogicznej]]. W 1963 r. [[Wydział Biologii i Nauk o Ziemi Uniwersytetu Jagiellońskiego]] przyznał jej stopień doktora habilitowanego (rozprawa habilitacyjna ''Grzyby pasożytnicze Tatr''), a rok później stanowisko docenta.
