Lockheed L-1011 TriStar: Różnice pomiędzy wersjami

W toku negocjacji z przewoźnikami wybrano dwie konfiguracje pasażerskie samolotu, z 270 i 300 miejscami. W marcu 1968 roku podjęto decyzję, że samolot napędzany będzie silnikami Rolls-Royce RB211. Było to o tyle ryzykowne, że jednostka była dopiero w stadium opracowywania. Specjalnie na potrzeby budowy nowego samoloty Lockheed postawił w [[Palmdale]] w [[Kalifornia|Kaliforni]] nowy zakład. Tam miały się odbywać ostateczny montaż samolotu i obloty maszyn. 1 marca 1969 roku uroczyście rozpoczęto budowę pierwszego egzemplarza a 1 września 1970 roku zaprezentowano gotowy samolot. Obok latających prototypów wybudowano kolejne dwa służące tylko do prób na ziemi. Do swojego dziewiczego lotu maszyna wzbiła się 16 listopada 1970 roku. Lot trwał dwie i pół godziny a załogą dowodził kapitan Hank Dees. Łącznie wylatano 1695 godzin a w badaniach w locie łącznie wykorzystano pięć samolotów prototypowych. Szczęśliwą chwilę w programi TriStar zakłóciły wieści dochodzące zza oceanu, 4 lutego 1971 roku bankructwo ogłosił producent silników RB211, firma [[Rolls-Royce (lotnictwo)|Rolls-Royce]]. Do upadłości przyczyniły się między innymi koszty związane z opracowywaniem silników dla Lockheeda. Upaństwowienie firmy przez [[Wielka Brytania|brytyjski]] rząd zaradziło sytuacji, aczkolwiek pojawił się problem w dalszym finansowaniu rozwoju RB21. Koszty prac były na tyle duże, iż Lockheed nie mógł sobie pozwolić na wzięcie ich tylko na swoje barki. Była to tym trudniejsza sytuacja dla amerykańskiej firmy, że w tym samym momencie, jego programy wojskowe zamiast przynosić zyski generowały straty, m.in. śmigłowiec [[Lockheed AH-56 Cheyenne]]. Awangardowa konstrukcja, która nie weszła do produkcji seryjnej a koszty opracowaniajej którejopracowania były bardzo duże. Sytuacji zaradziła decyzja rządu brytyjskiego, który zgodził się partycypować w kosztach rozwoju silnika RB21. Perturbacje finansowe Lockheeda, pomimo pożyczki amerykańskiego rządu i podniesienia ceny za samolot przez producenta, nie pozostały bez wpływu na zamówienia. Między innymi [[Delta Air Lines]] zamówiła DC-10 zamiast konstrukcji Lockheeda, bojąc się iż nie wywiąże się on ze zobowiązań. Pomimo trudności wytwórnia kontyuowała próby. 15 lutego 1971 do badań dołączył drugi prototyp w swoim dziewiczym locie, 17 maja tego samego roku kolejny, 24 październikia i 2 grudnia następne. Jedną z unikatowych cech TriStara była możliwość wykonania w pełni automatycznego lądowania. Doszło do tego 27 kwietnia 1971 roku, kiedy to samolot wykonał pierwszy tego typu manewr. W czerwcu 1971 roku samolot został zaprezentowany w [[Paryż]]u na [[Międzynarodowy Salon Lotniczy w Paryżu|Salon International de l'Aéronautique et de l'Espace]]. 27 grudnia tego samego roku [[Federal Aviation Administration|Federalna Administracja Lotnictwa]] (FAA) wydała tymczasowy certyfikat typu. 22 marca 1972 roku swój certyfikat uzyskały silniki RB211 a 15 kwietnia tego samego roku ostateczny certyfikat typu dla samolotu wydała FAA, podczas gdy w lipcu zrobiła to brytyjska administracja lotnicza.