Kontrapunkt (muzyka): Różnice pomiędzy wersjami

Zasady kontrapunktu kształtowały się już w [[średniowiecze|średniowieczu]]. Uznaje się, że pierwszy szczyt doskonałości osiągnął kontrapunkt [[renesans|renesansowy]], szczególnie w dziełach takich mistrzów jak [[Josquin des Prés]] czy [[Giovanni Pierluigi da Palestrina]]. Na kształtowanie się kontrapunktu w tamtym czasie miały wpływ takie techniki jak [[fauxbourdon]], [[izorytmia]], [[cantus firmus]] czy [[przeimitowanie]]. Z kontrapunktem renesansowym związane są takie sposoby prowadzenia głosów jak ''contrapunctus nota contra nota'' czy ''contrapunctus floridus''. Drugi szczyt doskonałości sztuka kontrapunktu osiągnęła w epoce [[barok|baroku]], szczególnie w dziełach [[Johann Sebastian Bach|Johanna Sebastiana Bacha]] (''[[Kunst der Fuge]]''). Na początku XVII wieku członkowie [[Camerata florencka|cameraty florenckiej]] zakwestionowali całe dotychczasowe zdobycze kontrapunktu ([[monodia akompaniowana]]). Kontrapunkt był realizowany zw nowy sposób ([[basso continuo]]) i zmieniał się harmonicznie pod wpływem rodzącego się [[System dur-moll|systemu funkcyjnego]]. W muzyce baroku rozróżnić można dwie techniki kotrapunktyczne: ''stylus gravis'' (''stylus antiquus'') - styl stary, palestrinowski oraz: ''stylus luxurians'' (''stylus modernus'') - styl nowy, zrodzony u [[Arcangelo Corelli|Corellego]]<ref>Manfred Bukofzer ''Muzyka w epoce baroku'' 1970 PWN, str. 311</ref>, bardziej ruchliwy, kantylenowy, eksponujący dysonanse, podporządkowany późnobarokowej harmonice. Wraz z marginalizacją polifonii w muzyce wczesnego klasycyzmu, kontrapunkt stracił znaczenie. Był jednak niekiedy używany w nowej formie w dziełach m.in. [[Ludwig van Beethoven|Ludwiga van Beethovena]] (''Wielka Fuga'' na kwartet smyczkowy op. 133). Początek XX wieku to renesans techniki kontrapunktycznej (dzieła [[Max Reger|Maxa Regera]], [[Béla Bartók|Béli Bartóka]] czy [[Paul Hindemith|Paula Hindemitha]]).