Księga dróg i królestw: Różnice pomiędzy wersjami

'''Księga dróg i królestw''' (arab. كتاب المسالك والممالك, ''Kitāb al-Masālik wa'l-Mamālik'') – pochodząca z [[XI wiek]]u kronika geograficzna spisana przez [[Arabowie|arabskiego]] historyka, geografa i kronikarza [[Al-Bakri|Abu Abdullah al-Bakriego]]<ref>T. Lewicki, ''Źródła arabskie do dziejów słowiańszczyzny'', Wrocław 1969</ref><ref>[http://www.studiaperiegetica.pl/pub/3_4_2010.pdf Zdzisław Pentek, ''arabskie piśmiennictwo podróżnicze doby klasycznej. krótki przegląd'']</ref>. Została napisana około 1068 r. w [[Kordoba|Kordobie]] zwanej przez Arabów [[al-Andalus]] w obecnej [[Hiszpania|Hiszpanii]].

Księga stanowiła rodzaj geograficznego przewodnika po ówcześnie znanym świecie dlaznanym arabskicharabskim kupcówkupcom<ref>Urszula Lewicka-Rajewska, Arabskie opisanie Słowian, Wrocław 2004, ISBN 83-87266-11-6</ref>. W swoim dziele zawarł opisy terenów w Afryce od [[Ocean Atlantycki|Oceanu Atlantyckiego]] przez [[Sahara|Saharę]], do [[Afryka Środkowa|Afryki Środkowej]].. W kronice znajduje się wiele istotnych informacji o ludach europejskich wczesnego średniowiecza w tym m.in. o [[Słowianie|Słowianach]], głównie o [[Słowianie zachodni|Słowianach zachodnich]]<ref>''Księga dróg i królestw Al-Bakriego'' (Pomniki dziejowe Polski, seria 2, t. 1 1946</ref>, do których należy m.in. relacja [[Ibrahim ibn Jakub]]a o państwie [[Mieszko I|Mieszka I]]. Al-Bakri oprócz opisów geograficznych starał się również opisać ludność ich kulturę oraz sytuację polityczną w poszczególnych regionach.

Dzieło stało się znane w Europie dopiero w połowie XIX wieku dzięki tłumaczeniom literatury arabskiej dokonanych przez orientalistę [[William Slane|Williama McGuckina de Slane`'a]]. Jeden z tomów ''Translation of anonymous's El Bekri, 1065'' zawierał tłumaczenia ''Księgi dróg i królestw''.