Juliusz Kleiner: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
dodanie kategorii (wraz ze źródłem) |
|||
Linia 24:
== Biografia ==
Pochodził ze spolonizowanej rodziny inżyniera kolejowego Hermana. Ukończył gimnazjum we Lwowie, następnie studiował polonistykę, germanistykę i filozofię na [[Uniwersytet Lwowski|Uniwersytecie Lwowskim]]. Pomiędzy [[1905]] a [[1908]] był stypendystą [[Zakład Narodowy im. Ossolińskich|Ossolineum]]. W 1908 uzyskał doktorat z polonistyki i germanistyki i rozpoczął pracę w szkolnictwie średnim. W latach [[1910]]-[[1911]] studiował w Niemczech i Francji. W [[1912]] habilitował się na Uniwersytecie Lwowskim. W latach [[1916]]-[[1920]] był profesorem [[Uniwersytet Warszawski|Uniwersytetu Warszawskiego]], a od 1920 [[Uniwersytet Jana Kazimierza|Uniwersytetu Jana Kazimierza]], gdzie kierował Oddziałem Filologii Polskiej Nowszej Zakładu Filologii Polskiej. Od [[1919]] był członkiem [[Polska Akademia Umiejętności|PAU]], od [[1933]] [[Polska Akademia Literatury|Polskiej Akademii Literatury]], od [[1951]] [[Polska Akademia Nauk|PAN]]. W czasie okupacji radzieckiej Lwowa ([[1939]]-[[1941]]) był zatrudniony na lwowskim Uniwersytecie im. [[Iwan Franko|Iwana Franko]], broniąc zajęć po polsku; w czasie okupacji niemieckiej (1941-[[1944]]) ukrywał się jako Jan Zalutyński na [[Lubelszczyzna|Lubelszczyźnie]] – [[Stefania Skwarczyńska]], uratowana przezeń z Kazachstanu, umieściła go u pp. Fudakowskich, Teleżyńskich i Żółtowskich (Krasnobród, Wilkołaz k. Kraśnika, Milejów). Po wojnie zamieszkał w [[Lublin]]ie. W latach 1944-[[1947]] był tam profesorem [[Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II|KUL]], zaś w 1947 przeniósł się do [[Kraków|Krakowa]], gdzie był profesorem [[Uniwersytet Jagielloński|Uniwersytetu Jagiellońskiego]]. W Krakowie mieszkał już do śmierci.
Pracę naukową rozpoczął wcześnie. W [[1906]] ukazała się w czasopiśmie ''[[Biblioteka Warszawska]]'' pierwsza jego rozprawa pt. ''Patriotyzm Słowackiego''. W 1910 wyszła jego pierwsza książka ''Studia o Słowackim'', a w dwa lata później dwutomowa monografia ''Zygmunt Krasiński. Dzieje myśli''. Podczas swej pracy naukowej koncentrował się na poetach romantycznych, a najwięcej czasu poświęcił [[Juliusz Słowacki|Słowackiemu]]. Owocem tego jest wielka monografia o Słowackim. Tom pierwszy pt. ''Twórczość młodzieńcza'' ukazał się w 1919, tom drugi pt. ''Od Balladyny do Lilli Wenedy'' w 1920, tom trzeci pt. ''Okres Beniowskiego'' w [[1923]], natomiast tom czwarty ''Poeta mistyk'' w [[1927]]. Wiele lat poświęcił również badaniu twórczości [[Adam Mickiewicz|Mickiewicza]]. W [[1934]] ukazał się pierwszy tom monografii pt. ''Dzieje Gustawa''. Został on wznowiony po wojnie w [[1948]], w tym samym roku ukazał się tom drugi ''Dzieje Konrada''. Inny dział jego twórczości naukowej obejmują studia z zakresu teorii literatury. Pierwsza - teoretyczna rozprawa - nosi tytuł ''Charakter i przedmiot badań literackich''. W [[1925]] wydał obszerny tom pt. ''Studia z zakresu teorii literatury i filozofii'', zawierający m.in. rozprawy: ''Romantyzm, Treść i forma w poezji, Z zagadnień bergsonizmu i romantyzmu''.
| |||