Pat Cash: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m r2.7.1) (Robot dodał sl:Pat Cash |
|||
Linia 1:
{{
| nazwa = Pat Cash
| grafika = Pat Cash cr.jpg
| opis grafiki =
| państwo = AUS
| miejsce zamieszkania = [[Londyn]], {{flaga|GBR}} [[Wielka Brytania]]
| data urodzenia = [[27 maja]] [[1965]]
| miejsce urodzenia = [[Melbourne]], [[Wiktoria (stan Australii)|Wiktoria]]
| wzrost = 182 cm
| masa_ciała = 84 kg
Linia 12:
| status profesjonalny = 1982
| zakończenie kariery = 1997
| trener =
| S turnieje = 7
| S ranking = '''4''' (9 maja 1988)
Linia 20:
| S US = SF (1984)
| D turnieje = 12
| D ranking = '''6''' (13 sierpnia 1984)
| D AO = SF (1984)
| D RG = R16 (1982)
Linia 28:
}}
'''Pat Cash''' (ur. [[27 maja]] [[1965]] w [[Melbourne]])
== Biografia ==
Linia 35:
W [[1984]] był półfinalistą wielkoszlemowych Wimbledonu i US Open; w Anglii uległ [[John McEnroe|Johnowi McEnroe]], w USA [[Ivan Lendl|Ivanowi Lendlowi]]. W [[1986]] ponownie sięgnął po Puchar Davisa, po raz drugi zdobywając decydujący punkt, tym razem po zwycięstwie nad Szwedem [[Mikael Pernfors|Mikaelem Pernforsem]].
Najlepszy w jego karierze okazał się sezon [[1987]]. W styczniu dotarł do finału [[Australian Open]], po raz ostatni rozgrywanego na trawiastych kortach Kooyong. Pokonał m.in. [[Paul Annacone|Paula Annacone]], [[Yannick Noah|Yannicka Noaha]] i Ivana Lendla, w decydującym meczu nie sprostał Szwedowi [[Stefan Edberg|Stefanowi Edbergowi]]. Dwa miesiące później wygrał turniej w Nancy (w finale z rodakiem [[Wally Masur]]em). Jeszcze lepszą dyspozycję wykazał latem - najpierw dotarł do półfinału turnieju w [[Londyn|londyńskim]] Queen's Clubie (zrewanżował się Edbergowi w ćwierćfinale, w kolejnej rundzie uległ [[Jimmy Connors|Connorsowi]]), a następnie odniósł swoje jedyne wielkoszlemowe zwycięstwo. W drodze po triumf wimbledoński pokonał m.in. Francuza [[Guy Forget]]a, Szweda [[Mats Wilander|Matsa Wilandera]] (nr 3 na świecie), Connorsa, a w finale lidera rankingu światowego Ivana Lendla. W dalszej części sezonu był jeszcze w finale w [[Sydney]] oraz wygrał turniej w [[Johannesburg]]u. Wystąpił także w turnieju [[
W styczniu [[1988]] ponownie dotarł do finału Australian Open, tym razem na kortach Flinders Park; uległ w dramatycznym, pięciosetowym finale Wilanderowi (6:8 w decydującym secie). W maju 1988 roku osiągnął najwyższą w karierze, 4 pozycję w światowym rankingu. Wydawało się, że kwestią czasu jest awans na sam szczyt, jednak w sierpniu tego roku odniósł pierwszą z całej serii kontuzji, które storpedowały jego karierę. W sezonie [[1989]] wystartował jedynie w dwóch turniejach singlowych (czwarta runda Australian Open i druga turnieju w [[Tokio]]) i na koniec roku spadł aż na 368 pozycję. W roku [[1990]] wygrał swój ostatni turniej zawodowy w grze pojedynczej w [[Hongkong]]u, oraz był w składzie zespołu narodowego, który przegrał w finale Pucharu Davisa z USA. Sezon ukończył w pierwszej setce (na 81 miejscu), jak się później okazało, po raz ostatni. Mimo iż startował jeszcze (z przerwami) do roku [[1997]], nie odniósł już singlowych sukcesów. Łącznie w swojej karierze wygrał siedem turniejów, w dalszych pięciu przegrywał w finałach.
Linia 44:
Występy w Pucharze Davisa zakończył bilansem 31 zwycięstw i 10 porażek. Debiutował w marcu 1983 w meczu z Brytyjczykami, ostatni raz grał w grudniu 1990 w przegranym finale z USA.
== Wygrane turnieje ==
Linia 85 ⟶ 84:
{{DEFAULTSORT:Cash,Pat}}
[[Kategoria:Australijscy tenisiści]]
[[Kategoria:Ludzie związani z Melbourne]]
| |||