Instalacja odgromowa: Różnice pomiędzy wersjami

'''Instalacja odgromowa''' (z [[język angielski|ang.]] LPS -— ''Lightning Protection System'', pop. piorunochron) –— [[Instalacja (technika)|instalacja]] chroniąca obiekty przed porażeniami wynikłymi z [[piorun|wyładowań piorunowych]]. Stosowana najczęściej w budownictwie mieszkalnym.

Każdy ostro zakończony element przewodzący -— w szczególności metalowe elementy dachu lub ściany, wystający poza jednolity zarys budynku może stać się naturalnym źródłem [[wyładowanie elektryczne|wyładowań elektrycznych]] w zjonizowanym powietrzu. Instalacje odgromowe chronią obiekty mieszkalne oraz ich mieszkańców przed [[pożar]]ami i [[porażenie|porażeniami]] wywołanymi uderzeniem piorunów. W instalacjach odgromowych stosuje się zwody naturalne, lub w przypadku ich braku -— zwody sztuczne poziome lub pionowe. Ich celem jest w przypadku powstania wyładowania piorunowego -— jak najszybsze zwiedzenie go ku gruntowi.

Instalacje odgromowe można dzielić względem typów na pasywne (tradycyjne) i aktywne. Najpopularniejsze przez lata były instalacje pasywne -— wykorzystujące zwody niskie poziome. Wymagały one pokrycia siecią przewodów odprowadzających znacznych połaci dachów -— rozciągnięcie ich po kominach i załomach dachowych ([[Kalenica (architektura)|kalenica]]ch, narożach i wzdłuż krawędzi szczytowej). W instalacjach tych używa się uziomu otokowego, poprzez opuszczanie przewodów uziemiających z każdej strony budynku, dzięki czemu każdy element mogący być miejscem przywołania pioruna zostaje uziemiony. Instalacje aktywne bazują z kolei na zwodach wysokich lub podwyższonych wystających wysoko ponad obiekty budowlane. Ściągają one powstające wyładowania wprost na głowicę aktywną piorunochronu -— przy ich stosowaniu wystarczy tylko jeden przewód odprowadzający.

W wyniku swych badań nad elektrycznością atmosferyczną w latach [[1746]]-–[[1752]] i stwierdzenia elektrycznej natury pioruna [[Benjamin Franklin]] zaczął instalować w [[Filadelfia|Filadelfii]] pierwsze piorunochrony własnego pomysłu w czerwcu lub lipcu 1752 roku, a we wrześniu tegoż roku wyposażył w piorunochron własny dom. W roku [[1782]] liczba piorunochronów w Filadelfii przekroczyła 400.

W Europie -— niezależnie od Benjamina Franklina -— w latach [[1750]]-–[[1754]] piorunochron wynalazł czeski teolog i przyrodnik [[Václav Prokop Diviš]]. Instalację odgromową wybudowano również na [[niewiansk]]iej krzywej wieży zbudowanej w [[Imperium Rosyjskie|Imperium Rosyjskim]] w latach [[1725]]-–[[1740]].

W przeciwieństwie do Franklina, niektórzy uczeni byli za tępym zakończeniem piorunochronu. Współczesne badania uznają takie zakończenie za lepsze<ref>C. B. Moore, William Rison, James Mathis, and Graydon Aulich, "''[http://ams.allenpress.com/amsonline/?request=get-abstract&issn=1520-0450&volume=039&issue=05&page=0593 Lightning Rod Improvement Studies]''". Journal of Applied Meteorology: Vol. 39, No. 5, pp. 593–609. Langmuir Laboratory for Atmospheric Research, New Mexico Institute of Mining and Technology, Socorro, New Mexico. April 10, 1999.</ref>. Po wyzwoleniu się kolonii amerykańskich niechętny Franklinowi król angielski [[Jerzy III Hanowerski]] usiłował skłonić [[Royal Society]] do zajęcia takiego stanowiska. Wówczas prezes Towarzystwa Królewskiego, [[John Pringle]] dał mu słynną odpowiedź: „Sir, nie potrafię zmieniać praw ani zjawisk natury”. „W takim razie podaj się lepiej do dymisji” – poradził mu władca.