Frank Shields: Różnice pomiędzy wersjami

Praworęczny Amerykanin zapisał się w historii tenisa przede wszystkim przegranymi pojedynkami. W [[1931]], jako gracz nierozstawiony, awansował niespodziewanie do finału Wimbledonu po półfinałowym zwycięstwie nad doświadczonym Francuzem [[Jean Borotra|Jeanem Borotrą]] 7:5, 3:6, 6:4, 6:4. Doznał jednak kontuzji w meczu mikstowym i zrezygnował z występu w finale singla, stając się w ten sposób jedynym finalistą Wimbledonu, który oddał mecz walkowerem. Do rezygnacji z rozegrania pojedynku - w którym przeciwnikiem był jego reprezentacyjny kolega [[Sidney Wood]] - miał go nakłonić kapitan drużyny daviscupowej, chcąc w ten sposób oszczędzić siły obu graczy przed meczami zespołu narodowego. W [[1930]] Shields był rozstawiony z numerem jedenastym w [[US Open|mistrzostwach USA]] i doszedł do finału, gdzie uległ [[John Doeg|Johnowi Doegowi]]. Doeg wygrał po zaciętym pojedynku 10:8, 1:6, 6:4, 16:14, a Shields nie wykorzystał przy stanie 13:14 w czwartej partii piłki setowej na wyrównanie stanu meczu. Shields był ponadto w półfinałach mistrzostw USA w [[1928]] (porażka z [[Henri Cochet|Cochetem]]) i [[1933]] (porażka z [[Jack Crawford|Jackiem Crawfordem]]). W [[1934]] przegrał na turnieju wimbledońskim z obrońcą tytułu Crawfordem w pięciu setach.

 

 

W 1931, 1932 i 1934 występował w reprezentacji narodowej w Pucharze Davisa. Był skutecznym reprezentantem - wygrał 19 z 25 pojedynków, mając na koncie m.in. zwycięstwa nad Australijczykami Jackiem Crawfordem i [[Harry Hopman]]em. Uczestniczył m.in. w zwycięskim meczu z Australią w 1934, kiedy zdobył decydujacy punkt po pokonaniu [[Viv McGrath|Viva McGratha]] (Australijczycy prowadzili po pierwszym dniu 2:0). W najważniejszych meczach często jednak nie spełniał oczekiwań - w finale w 1934 przeciwko Brytyjczykom przegrał zarówno z [[Fred Perry|Fredem Perry'm]], jak i [[Bunny Austin|Bunny'm Austinem]], a w finale międzystrefowym w 1932 z Niemcami przegrał z [[Gottfried von Cramm|Gottfriedem von Crammem]] i [[Daniel Prenn|Danielem Prennem]]. Amerykanie awansowali wówczas do finału dzięki punktom siglowym [[Ellsworth Vines|Ellswortha Vinesa]] i deblowemu zwycięstwu Wilmera Allisona i [[John Van Ryn|Johna Van Ryna]], ale w finale - w którym Shieldsa zastąpił Allison - ulegli francuskim "muszkieterom tenisa". W [[1951]] Shields pełnił funkcję kapitana reprezentacji daviscupowej, doprowadzając ją do finału, gdzie mimo silnego składu ([[Ted Schroeder]], [[Tony Trabert]], [[Vic Seixas]]) nie sprostała Australijczykom.