Johannes Ciconia: Różnice pomiędzy wersjami

Twórczość Ciconi tworzy realny pomost pomiędzy epoką [[Średniowiecze|średniowiecza]], a nadchodzącym [[Renesans|renesansem]]. Mimo iżże funkcjonował w XIV-wiecznej rzeczywistości, jego styl był zgoła odmienny od typowo średniowiecznego. Później, jego praktykidokonania kompozytorskie uznano za "typowo"charakterystyczne dla renesansoweRenesansu. Odszedł od używania bardzo skomplikowanych środków kompozytorskich na rzecz prostszych technik i opracowań. W jego utworach zaobserwować można dążenie do równowagi między głosami. Średniowieczna praktyka oparta była na jednym głosie fundamentalnym (tzw. tenor), który stanowił kręgosłup kompozycji. OchoczoChętnie stosował technikę [[Przeimitowanie|imitacji]], dzięki której uniezależniał od siebie poszczególne głosy.

Jego kompozycje są połączeniem muzyki charakterystyczniej dla północnych Włoch w tamtym okresie ([[trecento]]) oraz francuskich ''[[Ars nova]]'' i ''[[Ars subtilior]]'' (ośrodek awinioński), lecz sięgał także po inne tradycje. Możliwość syntezy różnych stylów zawdzięczał licznym podróżom, które odbywał po Europie. Posiadał kosmopolityczne usposobienie.

Twórczość Ciconi była bardzo nowoczesna w stosunku do otaczającej go rzeczywistości historycznej, ale posiadałmiał w swoim repertuarze również utwory typowo średniowieczne. Dlatego najtrafniej określićopisuje go mianemmiano "kompozytora przełomu", który nie może być w pełni utożsamiony z jedną epoką, czy z jednym stylem.

W motetach izorytmicznych, głos tenorowy nie pochodził z chorału gregoriańskiego., Stanowilecz zupełnącałkowicie inwencjez kompozytorskąinwencji kompozytora. WykorzystujeCiconia wykorzystuje jeden tekst dla wszystkich głosów. Zrywa zatem z naczelną zasadą politekstowości motetów średniowiecznych. OchoczoChętnie korzysta z techniki imitacji, co powoli nadawało głosom niezależność.

Komponował stałe części mszy ([[ordinarium missae]]). Szczególną sympatiąwagę darzyłprzywiązywał częścido [[Gloria (msza)|Gloria]] i [[Apostolski symbol wiary|Credo]], które zazwyczaj łączył w pary. Obdarzał je podobną melodią oraz identyczną [[Tonacja|tonacją]]. KażdeKażda zdaniefraza melodycznemelodyczna kończyłokończyła się [[Kadencja (muzyka)|kadencją]]. Charakterystyczną cechą był rytm synkopowany. "Amen" w obu z częściczęściach opracowane jest melizmatycznie.