Kompania Katalońska: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
LaaknorBot (dyskusja | edycje) m r2.7.3rc2) (Robot dodał tr:Katalan Bölüğü |
drobne merytoryczne |
||
Linia 3:
== Epopeja wojenna ==
=== Początki ===
Wiek XIII przyniósł muzułmanom ostateczną klęskę w Hiszpanii. Władcy Półwyspu Iberyjskiego od czasu zwycięstwa w 1212 roku pod Navas de Tolosa, odbierali południowe ziemie półwyspu wyznawcom islamu. Największe sukcesy w reconqiuście odnosili władcy Kastylii. Władcom Aragonii udało się opanować jedynie Walencję (1238) i Baleary na Morzu Sródziemnym (1228-1237). Jedynym państwem muzułmańskim w Hiszpanii od połowy XIII wieku pozostał emirat Grenady, pozostający od 1246 roku lennem kastylijskim. Rycerstwo hiszpańskie zaczęło gwałtownie poszukiwać nowych terenów ekspansji i mozliwości prowadzenia wojen. Szczególną rolą wyróżnia się tu ekspansja królów Aragonii w basenie Morza Śródziemnego. Opanowanie Balearów przez Jakuba I Zdobywcę (1213-1276) stanowiło klucz do ekspansji Aragonii w dalsze obszary Morza Śródziemnego. Po jego śmierci tą ekspansję kontynuowali jego synowie: Piotr III Wielki (1276-1285), król Aragonii i Jakub I (1276-1311), król Majorki. Piotr III w 1282 roku po „nieszporach sycylijskich”, krwawej masakrze na Sycylii zwolenników dynastii andegeweńskiej opanował wyspę i został jej królem. Sycylia opanowana przez Aragończyków była ważnym punktem handlowym w świecie śródziemnomorskim. Wraz z podbojem nowych ziem szła też ekspansja handlowa mieszkańców Aragonii w tym Katalończyków. Pierwszorzędną rolę w tym procesie należała przede wszystkim do Kompanii Katalońskiej (la Companya Catalana).
Kompania Katalońska została utworzona przez Rogera de Flor, templariusza-renegata, który dzięki fortunie zbitej na ewakuacji zamożnych mieszkańców Akki w 1291 roku i bogactwom zgromadzonym podczas pirackich rejsów po Morzu Śródziemnym mógł pozwolić sobie na przyjęcie bezrobotnych najemników króla Sycylii na własny żołd. Właściwie przywódca katalońskich najemników nazywał się Roger z Blum. Później zmienił imię nadając mu bardziej romańskie brzmienie. Prowadził on awanturnicze życie, które zaprowadziło go aż do Ziemi Świętej. Walczył on w szeregach templariuszy podczas oblężenia ostatniego miasta Franków w Palestynie – Akki (1291). Podczas oblężenia dorobił się majątku w sposób niegodny rycerza nie mówiąc już templariusza. Objął bowiem dowództwo nad jedną z galer templariuszy będąca w porcie Akki. Wielkimi szantażami wymusił majątek od dam z możnych rodów akkańskich. Został usunięty z zakonu templariuszy. Po upadku Akki pozostawał na usługach wielu monarchów basenu Morza Śródziemnego. Większość wojowników Kompanii stanowili słynni [[almugawarzy]], półdzicy lekkozbrojni piechurzy wywodzący się z iberyjskiego pogranicza z islamem, którzy zyskali międzynarodowy rozgłos walcząc u boku króla Sycylii [[Fryderyk II Sycylijski|Fryderyka II]] przeciw usiłującym odzyskać utraconą wyspę Andegawenom i przyczyniając się do przechylenia szali powodzenia wojennego na jego korzyść. Zawarcie pokoju w Caltabellota w 1302 dało uznanie przez Andegeweńczyków panowania aragońskiego na Sycylii. Spowodowało to szukanie przez katalońskich najemników nowych perspektyw. Historię Kompanii Katalońskiej przedstawił barwnie współczesny kronikarz Ramon Muntaner w swojej Kronice. Oddaje ona szczegółowy opis awanturniczej wyprawy katalonczyków zakończonej założeniem księstwa w Atenach. Sam Muntaner Katalończyk z pochodzenia był uczestnikiem tej wyprawy. Sprowadzenie Katalończyków do Bizancjum było zapewne inicjatywą Andegewenów z Neapolu. Ci zawierając pokój z Aragończykami z Sycylii, nadal myśleli o powrocie tytularnych cesarzy łacińskich do Konstantynopola. W większości memoriałów dotyczących wznowienia krucjat pojawia się plan ponownego opanowania Konstantynopola przez Łacinników. Po zawarciu pokoju w [[Caltabellotta|Caltabellotcie]] Roger z Flor zaofiarował swe usługi cesarzowi bizantyńskiemu [[Andronik II Paleolog|Andronikowi II]], znając krytyczne położenie bizantyńskiej [[Anatolia|Azji Mniejszej]].
=== W służbie cesarza Andronika II ===
Linia 21 ⟶ 22:
=== Lata walk z sąsiadami ===
Po krótkotrwałych rządach [[Roger Deslaur|Rogera Deslaura]], namiestnika wybranego z braku odpowiednich kandydatów spośród wziętych do niewoli rycerzy Waltera, Katalończycy zwrócili się o protekcję do Fryderyka II Aragońskiego, króla Sycylii. Ich zwycięstwo nad Walterem z Brienne zaniepokoiło sąsiadów, a Katalończycy nie mieli w swoim gronie ludzi cieszących się wystarczającym prestiżem, by zadbać o ułożenie stosunków dyplomatycznych. W tym samym roku syn Fryderyka Manfred został zaprzysiężony jako pan Księstwa Aten. Pod przywództwem namiestnika przysłanego z Sycylii, [[Berenguer Estanyol|Berenguera Estanyola]], Katalończycy musieli w pierwszym okresie swego władania Księstwem stawić opór agresywnym władcom Tesalii i Epiru, Wenecjanom z Eubei oraz młodemu księciu de Brienne. Jeszcze lepiej wykorzystał waleczność i złowrogą sławę Kompanii kolejny namiestnik, [[Alfons Fryderyk]] (1316 – 1330), bastard Fryderyka II. Po śmierci Jana I Angelosa przyłączył do Aten południową część Tesalii z Neopatrią. Wysunął również pretensje do spadku po swym teściu, Bonifacym z Werony, jednym z trzech feudałów władających za zgodą Wenecjan Eubeą. Ostatecznie między księciem Aten a Serenissimą stanął traktat pokojowy gwarantujący wenecki stan posiadania. W 1332 roku po raz ostatni próbę odzyskania księstwa podjął Walter de Brienne, syn zabitego pod Almirem księcia i wasal rządzących w Neapolu i Achai Andegawenów. Mając za sobą lata osiadłego życia, Katalończycy utracili już wówczas swą dawną wojowniczość. Nie stawili Walterowi czoła w polu, lecz schronili się w twierdzach. Walter spustoszył wprawdzie kraj, ale nie zdołał zyskać poparcia miejscowej ludności i wycofał się z braku funduszy do prowadzenia dalszej wojny.
Księstwo od tego czasu obejmowało Attykę, Beocję i południową Tessalię. Głównymi miastami były Ateny, Teby, Neopatrii, Salona i Liwadia. W Tebach znajdował się główny gospodarczy ośrodek księstwa. Tu tez znajdowała się siedziba namiestnika generalnego, który sprawował władzę nad księstwem w imieniu księcia oraz marszałka. Dzięki portowi Teb Liwadostro Katalończycy czerpali duże zyski z handlu. Prowadzili go głównie z różnymi częściami posiadłości Aragończyków: Sycylią, Majorką, Katalonią, Aragonią. Szczególny zyski z handlu z księstwem mieli kupcy z Majorki. Katalończycy w ten sposób konkurowali w tym regionie z miastami włoskimi: Genuą i Wenecją. Jednak nie potrafili gospodarczo ożywić księstwa. Traktowali je jako swoja kolonię. Doprowadziło to do upadku miast. Katalończyków najbardziej interesowały zyski w ściąganiu podatków. Wszystkie urzędy w państwie obejmowali Katalończycy bądź Aragończycy, pochodzący zresztą z różnych warstw społecznych. Ksiestwo było podzielone według systemu katalońskiego na trzy okręgi zwane veguerias. Trzech urzędników – veguers sprawowało władzę wojskową i sadowniczą w Atenach, Tebach i Liwadii. Pomagali im tzw. kapitanowie specjalizujący się w sądownictwie kryminalnym. Oba urzędy można było pełnić tylko przez trzy lata. Najwyższym urzędem do którego dopuszczano greków był urząd pisarza. Językiem urzędowym w księstwie zamieszkanym przez prawosławnych Greków była łaciną bądź ojczysty język rycerzy – kataloński. W tych językach spisywano dokumenty. Administracja kościelna na terenie księstwa podlegała Włochom, głównie Wenecjanom. Arcybiskupstwo katolickie obrządku łacińskiego Aten podlegało tytularnemu łacińskiemu patriarsze Konstantynopola przebywającemu na weneckiej Eubei. Obecność obok siebie Katalończyków i Francuzów wywoływała liczne konflikty. Przez cały czas Kompania Katalońska była obłożona ekskomunika a księstwo interdyktem. Było to zrozumiałe papiestwo podobnie jak na Sycylii, tradycyjnie sprzyjało Francuzom a nie Aragończykom. Późniejszym konfliktom pomiędzy obiema nacjami starał się zapobiec papież Klemens VII. W dziedzinie kultury panowanie Katalończyków w Atenach to okres prostactwa. Najemnych żołnierzy interesowało tylko bogactwo. Nie wznieśli też budowli (oprócz zamków) i nie przyczynili się do zainteresowania nad przeszłością terenów nad, którymi panowali.
=== Konflikty wewnętrzne ===
Linia 26 ⟶ 28:
=== Schyłek i upadek ===
W 1380 [[Jan z Urtubii]] na czele części wojsk [[Kompania Nawarska|Kompanii Nawarskiej]] zajął wskutek zdrady i całkowitego nieprzygotowania Katalończyków do walki Ateny i Teby. Z Aten został wyparty, Teb Katalończykom nie udało się już odzyskać. Jednocześnie na południu wyrósł kolejny konkurent do władzy, [[Nerio I Acciaiuoli]], który jeszcze w 1371 roku oderwał od Księstwa Korynt, a wykorzystując destabilizację wywołaną najazdem Nawarczyków w ciągu następnych ośmiu lat wyparł i jednych i drugich, by samodzielnie objąć władzę jako książę Aten. Opanowanie Aten oznaczało koniec panowania Katalończyków w Atenach. Księstwo Aten pozostało w rękach florenckiej rodziny do 1456 roku, kiedy zdobyli je Turcy. Koniec panowania w Atenach Katalończyków nie oznaczał wcale końca dziejów tej nacji w basenie Morza Egejskiego. Katalończycy nie mając oparcia na stałym lądzie dalej trudnili się handlem oraz korsarstwem. Handlowali dalej jako poddani króla Sycylii i Aragonii. W Konstantynopolu znajdował się konsulat kupców katalońskich. Na Morzu Egejskim oprócz handlu uprawiali prawie cały wiek XV piractwo i korsarstwo. Napadali na statki i grabili wybrzeża Azji Mniejszej. Stamtąd uprowadzali niewolników, których sprzedawali głównie na wyspie Lesbos władanej przez genueńską rodzinę Gattilusich. Współpraca Gattilusich z katalońskimi korsarzami doprowadziła miedzy innymi do zdobycia tego państwa przez Turków w 1462 roku. Od 1383 roku księstwem Achaji rządziła inna nacja wywodząca się z Hiszpanii tzw. kompania nawarska.
Historia Katalończyków w Bizancjum w XIV-XV wieku jest podobna do historii Burgundczyków, Francuzów, Włochów (Florentyńczyków, Genueńczyków, Wenecjan) i innych nacji rządzacych okresowo w Grecji po IV wyprawie krzyżowej (1202-1204). Był to wówczas teren, gdzie można było zrobić karierę, bezpieczniejszy od Ziemi Swiętej. Panowanie Katalończyków w Atenach 1311-1388 jest jednym z wielu epizodów historii Łacinników w Grecji w okresie 1204-1571.
== Bibliografia ==
| |||