Julie Halard-Decugis: Różnice pomiędzy wersjami

'''Julie Halard-Decugis''', z domu '''Halard''' (ur. [[10 września]] [[1970]] w [[Wersal]]u) - [[Francja|francuska]] [[tenis]]istka, występująca na światowych kortach od [[1986]] do [[2000]] roku, mistrzyni [[US Open 2000]] w grze podwójnej, ćwierćfinalistka [[Australian Open 1993]], [[French Open 1994]] i [[Australian Open 2000]] w grze pojedynczej, uczestniczka [[SonyWTA EricssonTour Championships|Mistrzostw WTA]] w grze pojedynczej i podwójnej, klasyfikowana w rankingu WTA na 7. miejscu w grze pojedynczej ([[2000]]) i na 1. miejscu w grze podwójnej ([[2000]]), reprezentantka [[Francja|Francji]] w [[PucharFed FederacjiCup|Pucharze Federacji]], [[Puchar Hopmana|Pucharze Hopmana]] i na letnich igrzyskach olimpijskich. Tenisistka praworęczna z oburęcznym backhandem.

Julie Halard rozpoczęła treningi tenisowe w wieku siedmiu lat. Zadebiutowała w rozgrywkach juniorskich [[ITFMiędzynarodowa Federacja Tenisowa|Międzynarodowej Federacji Tenisowej]] w czerwcu [[1986]] podczas [[French Open 1986|French Open]] i dotarła tam do ćwierćfinału. W czerwcu [[1987]] została wicemistrzynią [[Wimbledon 1987|Wimbledonu]] w singlu dziewcząt, przegrywając walkę o puchar z [[NataszaNatalla ZwieriewaŹwierawa|NatasząNatallą ZwieriewąŹwierawą]]. W [[1988]] wygrała [[French Open 1988|French Open]], a w grze podwójnej doszła do finału w parze z rodaczką Maider Laval.

Debiut w profesjonalnym cyklu rozgrywkowym odnotowała Francuzka przed własną publicznością w ramach [[French Open 1987]]. W pierwszym oficjalnym meczu pokonała Czeszkę Hanę Fukarkovą 5:7, 7:6(5), 6:2, ale w drugiej rundzie uległa rozstawionej z dziesiątym numerem [[Kathy Rinaldi]]. Miesiąc później wygrała swoje pierwsze kobiece zawody ITF w [[Erlangen]]. We wrześniu po przejściu eliminacji awansowała do trzeciej rundy [[US Open 1987|US Open]], pokonana w dwóch setach przez [[Jana NovotnaNovotná|Janę Novotną]]. W październiku osiągnęła swój pierwszy finał imprezy WTA w [[Ateny|Atenach]]. Triumfowała nad [[Kathleen Horvath]] i [[Isabel Cueto]], ale musiała uznać wyższość [[Katerina MalejewaMaleewa|Kateriny MalejewejMaleewej]]. Po tym występie została sklasyfikowana w gronie stu najlepszych tenisistek świata.

Słabsze wyniki w zawodach WTA spowodowały, że wróciła do drugiej setki rankingu. W październiku [[1989]] przedostała się do ćwierćfinału w [[Moskwa|Moskwie]], wygrywając po drodze z [[Pam Shriver]] (11 WTA). Awans do ćwierćfinału w [[Sydney]] w styczniu [[1990]] znów poprawił jej pozycję w ogólnej klasyfikacji. Odnotowała tam cenne zwycięstwo nad [[Larysa Sawczenko-Neiland|Larysą Sawczenko]]. W drugiej rundzie w [[Miami]] okazała się lepsza od [[Zina Garrison|Ziny Garrison]] (4 WTA), a we wrześniu w [[Paryż]]u doszła do półfinału. Wiosną [[1991]] pokonała [[Magdalena MalejewaMaleewa|Magdalenę MalejewąMaleewą]] (31 WTA) w [[Rzym]]ie, [[Nathalie Tauziat]] (15 WTA) i [[Mary Joe FernandezFernández]] (5 WTA) w [[Berlin]]ie, a w sierpniu zagrała w drugim finale WTA w swojej karierze. Miało to miejsce w Albuquerque, jednak w decydującym starciu lepsza okazała się [[Gigi FernandezFernández]].

Swój pierwszy tytuł wywalczyła Halard w [[Portoryko|portorykańskim]] [[Dorado]]. Ograła tam [[Barbara Rittner|Barbarę Rittner]], [[Mary Pierce]] i w finale [[Amanda Coetzer|Amandę Coetzer]]. Dzięki temu awansowała do grona dwudziestu najlepszych zawodniczek świata. Po raz pierwszy zyskała prawo występu w [[SonyWTA EricssonTour Championships|Mistrzostwach WTA]], ale zdołała ugrać zaledwie jednego gema w konfrontacji z liderką rankingu [[Monica Seles|Monicą Seles]]. W kwietniu [[1992]] dodała do swojej kolekcji tytuł z [[TarantoTarent]]u, a w drodze do czwartej rundy [[Wimbledon 1992|Wimbledonu]] wyeliminowała [[Arantxa SanchezSánchez Vicario|Arantxę SanchezSánchez Vicario]] i [[Helena SukovaSuková|Helenę Sukovą]].

W styczniu [[1993]] osiągnęła największy sukces w karierze, awansując do ćwierćfinału turnieju wielkoszlemowego. W [[Melbourne]] była lepsza od Ziny Garrison i [[Conchita MartinezMartínez|Conchity MartinezMartínez]], uległa dopiero w trzech setach Monice Seles. W [[Toronto]] wygrała z [[Gabriela Sabatini|Gabrielą Sabatini]] (6 WTA), a w lutym [[1994]] została wicemistrzynią w zawodach WTA w [[Paryż]]u (przegrała z [[Martina NavratilovaNavrátilová|Martiną NavratilovąNavrátilovą]]). Wiosną ponownie triumfowała w [[TarantoTarent]]u, a dwa tygodnie później rozgromiła [[Mary Pierce]] (12 WTA) w Berlinie. W czerwcu ponownie dostała się do ćwierćfinału Wielkiego Szlema; pokonując na kortach [[French Open 1994|Rolanda Garrosa]] [[Lindsay Davenport]] (11 WTA) i NataszęNatallę ZwieriewąŹwierawą (9 WTA). Wspomniana Amerykanka zrewanżowała się jednak Halard już w pierwszej rundzie [[Wimbledon 1994|Wimbledonu]]. Francuzka wystąpiła w Mistrzostwach WTA na koniec sezonu i odniosła nieoczekiwane zwycięstwo nad Arantxą Sanchez Vicario 6:2, 1:6, 7:6(2), po czym została w trzech setach odprawiona przez Gabrielę Sabatini.

W [[1995]] roku poślubiła swojego trenera, Arnaud Decugis, który jest spokrewniony z dawną legendą francuskiego tenisa, [[Max DecugisDécugis|Maxem DecugisDécugisem]]. Od tego czasu występowała pod podwójnym nazwiskiem Halard-Decugis. W maju wygrała turniej w [[Praga|Pradze]] po finale z Ludmiłą Richterovą. Kolejne trofeum przywiozła w styczniu [[1996]] z [[Hobart]]u. Miesiąc później triumfowała w dobrze obsadzonych zawodach w [[Paryż]]u, zamykając dalszą drogę w drabince [[Helena SukovaSuková|Helenie Sukovej]], [[Sabine Appelmans]], [[Anke Huber]] (5 WTA), Silvii Farinie Elii i [[Iva Majoli|Ivie Majoli]] (4 WTA). Sezon ten zakończyła już w lipcu z powodu kontuzji nadgarstka. Ta znacznie ograniczyła jej plany startowe także w następnym roku.

Powróciła na światowe korty w styczniu [[1998]], osiągając ćwierćfinał w [[Auckland]]. W maju doszła do finału w [[Strasburg]]u, gdzie przegrała z [[Irina SpirleaSpîrlea|Iriną SpirleąSpîrleą]], a wcześniej ograła najwyżej rozstawioną [[Amanda Coetzer|Amandę Coetzer]]. Ponownie została sklasyfikowana w czołowej setce rankingu WTA. W czerwcu triumfowała w [['s-Hertogenbosch]] i została dwudziestą tenisistką w historii, która wygrywała turnieje na wszystkich nawierzchniach kortów w erze open. W listopadzie zdobyła kolejny tytuł, tym razem w [[Pattaya]].

Zwycięstwo odniosła także w [[Auckland]] w styczniu [[1999]], a w kwietniu została pokonana w finale w [[Bol (Chorwacja)|Bol]] przez [[Corina Morariu|Corinę Morariu]]. W maju zdobyła jeden z największych sukcesów w swojej karierze - przedostała się do finału w [[Berlin]]ie, ogrywając w ćwierćfinale samą [[Steffi Graf]]. Jest ostatnią osobą, które pokonały Niemkę w jej ojczyźnie. W decydującym meczu nie sprostała [[Martina Hingis|Martinie Hingis]], zdobywając zaledwie jednego gema. Najlepsza okazała się również w czerwcu w [[Birmingham]], a w sierpniu pokonała Pierce i Davenport w [[Los Angeles]]. W finale przegrała z rozstawioną z szóstym numerem [[Serena Williams|Sereną Williams]]. Na koniec roku wzięła udział w Mistrzostwach WTA; w pierwszym meczu została wyeliminowana przez [[Anke Huber]].

*2000: [[Gold Coast]] (z [[Anna Kurnikowa|Kurnikową]]), Paryż (z [[Sandrine Testud|Testud]]), Bol, Japan Open (oba z [[Corina Morariu|Morariu]]), [[Sydney]], [[Miami]], [[PilotNew PenHaven TennisOpen at Yale|New Haven]], Tokio Princess Cup, [[Moskwa]], '''US Open''' (wszystkie z Sugiyamą)