Chorągiew (wojsko): Różnice pomiędzy wersjami

 

'''Chorągiew''' - podstawowa jednostka organizacyjna [[jazda|jazdy]] [[rycerstwo|rycerskiej]] o różnej liczebności w dawnej Polsce istniejąca od [[XIV wiek|XIV]] do [[XVIII wiek]]u.

 

Początkowo chorągwie istniały tylko w pospolitym ruszeniu (chorągwie ziemskie i chorągwie rodowe) i królewskim wojsku nadwornym (chorągwie nadworne). W wojsku zaciężnym chorągwie pojawiły się w [[XV wiek]]u, kiedy to często zwano je również rotami. Później nazwa chorągiew odnosiła się głównie do jazdy narodowego autoramentu, natomiast w autoramencie cudzoziemskim częściej nazywana była kompanią. W okresie od XV do [[XVI wiek]]u chorągiew liczyła około 500 żołnierzy. W [[XVII wiek]]u liczyła już tylko od 50 do 200 żołnierzy (najczęściej nieco ponad 100 żołnierzy - na przykład w [[1608]] roku Chodkiewicz miał w 18 chorągwiach 2019 jeźdźców<ref>Leszek Podhorodecki, "Rapier i koncerz", Warszawa 1985, ISBN 83-05-11452-X, str. 107</ref>, także podczas [[Bitwa pod Warszawą 1656|bitwy warszawskiej]] w [[1656]] roku jazda koronna liczyła 17 043 jeźdźców zgrupowanych w 156 chorągwiach<ref>Mirosław Nagielski, "Warszawa 1656", Warszawa 1990, ISBN 83-11-07786-X, str. 246</ref>), a po [[1717]] roku liczebność chorągwi wahała się od 30 do 70 żołnierzy. W piechocie nazwę chorągiew zastąpiono nazwą kompania. Po reformach [[Sejm Czteroletni|Sejmu Czteroletniego]] nazwa chorągiew zastąpiona została pojęciem [[szwadron]].