'''Maio Orsini''' (zm. ok. 1238) – lub Mateusz Orsini, pierwszy hrabia [[Hrabstwo Kefalenii|Kefalenii]] w latach 1194 – 12601238.
W 1185 roku Normanowie sycylijscy zorganizowali wielką wyprawę przeciwko Cesarstwu Bizantyńskiemu zajmując Dyrrachion, wyspy: [[Korfu]], Kefalenię[[Kefalinia]] i [[Zakintos]] (Zante), ia także po krótkim oblężeniu [[Saloniki|Tesalonikę]]. Wprawdzie jeszcze w tym samym roku zostali dwukrotnie pobici przez Bizantyńczyków i musieli porzucić większość zdobytych terenów,. Jednak wysp: Kefalenii i Zante nie udało się już jednak Cesarstwu Bizantyjskiemu odzyskać. W 1194 roku, po śmierci teścia i pokonaniu przeciwników, [[Cesarze rzymscy narodu niemieckiego|cesarz rzymski]] [[Henryk VI Hohenstauf]] koronował się w Palermo na króla Sycylii przejmując tym samym władzę nad terytoriami Normanów sycylijskich. Przygotowania do szeroko zakrojonej akcji przeciwko Bizancjum rozpoczął od powierzenia jeszcze w 1194 roku Maio Orsiniemu władzywładzę nad Kefalenią, Zante i Itaką. Cesarz zmarł w trzy lata później we wrześniu 1197, a Maio Orsini prowadząc przez ponad 6040 lat elastyczną politykę zmian sojuszy doprowadził do okrzepnięcia i usamodzielnienia się nowego państwa.
W wyniku rozpadu po 1204 roku Cesarstwa Bizantyńskiego na szereg drobnych zwalczających się państw zniknął najpotężniejszy przeciwnik niewielkiej Kefalenii. Jednak już w 1206 roku pobliską Korfu zajęli Wenecjanie i podjęli próbę uzależnienia od siebie Kefalenii. Maio Orsini uznał się wówczas za podległego papieżowi, ostatecznie jednak dwa lata później musiał uznać zwierzchnictwo Wenecji. Około 1213 roku znajdujące się w ręku weneckim Korfu i Dyrrachion zdobył [[Michał I Angelos]], pierwszy władca Epiru.
Od tego czasu datują się ściślejsze związki Maio Orsiniego z Epirem przypieczętowane ślubem z siostrą [[Teodor Angelos Dukas Komnen|Teodora Dukasa Komnena]], Anną. Jednocześnie Maio nie zaniedbywał związków z Hohenstaufami. W 1228 roku podejmował u siebie udającego się na wyprawę krzyżową [[Fryderyk II Hohenstauf|Fryderyka II Hohenstaufa]]. A rokRok później poprowadził mu na pomoc siły przysłane przez Teodora Dukasa Komnena, wówczas już cesarza Tesaloniki. Związki z Angelosami trwały do 1236 roku, kiedy władca Wysp Jońskich uznał zwierzchnictwo Księcia Achai, Godfryda II Villehardouina. W 1258 roku Michał II Angelos zawierając sojusz przeciw cesarzowi nicejskiemu z królem Sycylii Manfredem przekazał mu Korfu i porty Awlonę i Butrinto. Klęska sprzymierzonych wojsk Epiru, Sycylii i Achai pod Pelagonią w 1259 roku doprowadziła do kolejnej, ostatniej już, wolty hrabiego Maio i do poddania się pod zwierzchnictwo króla Sycylii. Nie przeszkodziło mu to udzielić schronienia na wyspie Leukas jego sojusznikom, rozbitkom z Epiru – [[Michał II Angelos|Michałowi II]] i jego synowi Niceforowi, którzy w kilka miesięcy później rozpoczęli stąd odbudowę swojego panowania w Epirze.
Maio Orsini zmarł jak się przypuszcza około 1260 roku.
