Bon towarowy PeKaO: Różnice pomiędzy wersjami

W pierwszym okresie (lata [[Lata 50. XX wieku|pięćdziesiąte]] i [[Lata 60. XX wieku|sześćdziesiąte]]) zakazany był, i z początku restrykcyjnie karany, wszelki obrót [[Waluty wymienialne w PRL|dewizami]], a (od stycznia roku 1960) [[Waluta|waluty]], które ludzie przetrzymali sprzed wojny, albo które przywieźli wracając z Zachodu - skupował państwowy bank wydając specjalne bony zamiast dolarów. Od lat [[Lata 70. XX wieku|70.]] (okres rządów [[Edward Gierek|Gierka]]) na wciąż obowiązujący zakaz handlu walutami patrzono już przez palce.

Bony te służyły wyłącznie do zakupów w sklepach banku Pekao (później przekształconych w sklepy Przedsiębiorstwa Eksportu Wewnętrznego [[Pewex|PEWEX]]). Drugą siecią sklepów była [[Baltona]], przeznaczona dla [[Marynarz (zawód)|marynarzy]] i [[rybak]]ów, emitująca nieco inną wersję bonów dolarowych. W obu tych sieciach można było za [[Waluty wymienialne|walutę]] bądź za bony kupić najbardziej poszukiwane, zarówno importowane towary, jaki i krajowe. W sieci PEWEX sprzedawane były np. samochody, w ''normalnej'' sprzedaży dostępne jedynie na przydział lub po długim okresie oczekiwania. Zgodnie jednak z nazwą - ''[[eksport wewnętrzny]]'' - był to również sposób sprzedawania za [[Waluty wymienialne w PRL|waluty wymienialne]] towarów produkcji krajowej - np. w końcowym okresie PRL, kiedy większość towarów spożywczych można było kupić jedynie na [[kartki (reglamentacja towarów)|kartki]], posiadacze walut wymienialnych lub bonów dolarowych mogli towary, które były [[Reglamentacja|reglamentowane]], kupić w sklepach PEWEX lub Baltony. Dotyczyło to wielu artykułów, od [[papieros]]ów, poprzez [[Napój alkoholowy|alkohole]], [[Herbata|herbatę]], [[Kawa|kawę]], [[Proszek do prania|proszki do prania]], [[Oleje|olej]], aż po [[Elektronika użytkowa|sprzęt RTV]] i [[Samochód|samochody]]. Nawet mieszkania kupowane były (nie w sklepach) za dolary lub bony. Dolar i bon dolarowy stał się bowiem wówczas drugą walutą PRL, gdyż szybko postępująca inflacja [[Złoty|złotego]] utrudniała normalne rozliczenia. W latach sześćdziesiątych bony (i dolary na [[Czarny rynek|czarnym rynku]]) kupić można było za 70–80 zł, a w siedemdziesiątych - za 100–150 zł, na początku [[Stan wojenny w Polsce 1981-1983|stanu wojennego]] - za ok. 400 zł, tuż przed [[Okrągły Stół (historia Polski)|Okrągłym Stołem]] - za 7000–7500 zł, wreszcie w 1989 [[Leszek Balcerowicz]] ustanowił kurs 1 dolar - 9500 zł (wszystkie ceny sprzed [[Denominacja|denominacji]], tzn. kurs Balcerowicza to równowartość dzisiejszych 0,95 zł). Handel walutami stał się legalny, a polska waluta wymienialna - bony dolarowe straciły rację bytu, a wkrótce po nich sklepy PEWEX-u i Baltony.