Atos: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m →Misja "Raul": lit. |
Nie podano opisu zmian |
||
Linia 3:
[[Plik:Athos (silver) rv.gif|thumb|183px|right|<center>Athos]]
'''Atos''', właściwie ''Olivier hrabia de la Fère'' (ur. ok. [[1599]], zm. [[1661]]) – jeden z bohaterów [[powieść|powieści]] [[Aleksander Dumas (ojciec)|Alexandre'a Dumasa]]-ojca: ''[[Trzej muszkieterowie]]'', ''[[Dwadzieścia lat później|W dwadzieścia lat później]]'', ''[[Wicehrabia de Bragelonne]]''
== Cechy postaci ==
Na osobowość Atosa decydujący wpływ wywiera młodość. W przeciwieństwie do swoich przyjaciół, którzy wywodzą się z ubogiej [[Szlachta|szlachty]], dla której kariera [[siły zbrojne|wojskowa]] lub [[duchowieństwo|duchowna]] stanowi jedyną możliwość zdobycia życiowej pozycji, Atos pochodzi z rodziny [[Arystokracja|arystokratycznej]], wielkich [[magnat]]ów prowincji Berry. Przodkowie Atosa bywali przyjaciółmi królów francuskich – konkretnie [[Franciszek I Walezjusz|Franciszka I]], który utraciwszy własną [[szpada|szpadę]] w bitwie przeciwko [[Habsburgowie|Habsburgom]] we [[Włochy|Włoszech]], posługiwał się [[rapier]]em podanym mu przez przodka Atosa. W dowód przyjaźni i wdzięczności [[król]] podarował temuż przodkowi wspaniałą szpadę, którą Atos otacza wielka czcią). Atos uzyskuje nie tylko znakomite wychowanie [[Żołnierz|żołnierskie]], ale także głęboką wiedzę w wielu dziedzinach, od znajomości języków (jedyny mówi biegle zarówno po [[Łacina|łacinie]], jak i po [[język angielski|angielsku]] czy [[język hiszpański|hiszpańsku]]), naukach ścisłych (jest m.in. przygotowany do służby w marynarce), po umiejętności potrzebne wyłącznie arystokracji (sztuka polowania z [[Sokoły|sokołami]], znajomość [[heraldyka|heraldyki]], manier itd., czym potrafi zadziwić nawet [[Ludwik XIII|Ludwika XIII]], kochającego formy towarzyskie). W konsekwencji charakter Atosa przejawia dwie zasadnicze cechy. Oto z jednej strony hrabia de la Fère jest osobą absolutnie szlachetną, pozbawioną całkowicie [[materializm]]u, co w późniejszych częściach sagi o [[muszkieter]]ach przybiera zresztą groteskowe formy. Atosa nie interesują [[pieniądz]]e, nie tyle wydaje je lekko, co po prostu dostojnie rozdaje w sposób naturalny dla człowieka, któremu z urodzenia nigdy nie przyszło martwić się o środki finansowe. Gdy przychodzi mu klepać biedę, tak jak i pozostałym kolegom (kwestia ekwipunku na wyprawę do la Rochelle), kładzie się na [[tapczan]]ie i postanawia nie wychodzić z domu, dopóki pieniądze same go nie znajdą. Robi to flegmatycznie i dostojnie, i rzeczywiście, pieniądze znajdują się same. Rzucić [[sakiewka|sakiewkę]] pełną [[złoto|złota]] zdobytą na przeciwniku pokonanym w pojedynku lokajom własnych przeciwników przychodzi mu tak łatwo, że wspominający go w późniejszych czasach Planchet wykrzykuje z respektem: ,,Hrabia siał złotem jak burza gradem!" (chociaż pozbawiony był środków do życia). Atos, jako wielki pan, potrafi także ocenić zdarzenia, które przerastają zwykłego szlachetkę. Kiedy d'Artagnan w zapale chce jechać do księcia Buckinghama podczas [[Oblężenie|oblężenia]] Rochelle, Atos natychmiast zwraca mu chłodno uwagę, że usługi dla [[Anglicy|Anglika]] podczas wojny równałyby się zdradzie. Jest to zatem osoba, której nieobce jest poczucie [[honor (pojęcie moralne)|honoru]] narodowego i umiejętność oceny sytuacji politycznej. Atos posiada także znakomite cechy dowódcze. Jednakże [[hrabia]] generalnie nie wykorzystuje własnych wielkich zdolności, które mogłyby mu zapewnić świetną karierę. Żyje ciągle poczuciem własnej wielkości, a gdy d'Artagnan ofiarowuje mu patent [[porucznik]]a muszkieterów oznajmia spokojnie : ,,Dla Atosa to za dużo, dla hrabiego de la Fère za mało". Tym sposobem nie osiąga niczego. Atos jest człowiekiem, na którego przyjaciele zawsze mogą liczyć. Osobiście niezwykle odważny, nie ma potrzeby wspominać, że jest doskonałym szermierzem i strzelcem. Atos jest też naturą delikatną i w stosunku do innych ludzi najbardziej wrażliwym spośród wszystkich czterech przyjaciół. Przejawia się to w licznych sytuacjach, ważniejszych i mniej ważnych. Przykładowo, w początkowych scenach ,,Trzech muszkieterów", gdy d'Artagnan poznaje przyszłych przyjaciół urażając wszystkich trzech przypadkowo podczas pościgu za ,,człowiekiem z Meung". Atos jako jedyny - w przeciwieństwie do [[Portos]]a i [[Aramis]]a - jest skłonny ostatecznie zaniechać pojedynku z [[d'Artagnan]]em, chociaż reaguje ostro na uderzenie go w ranę. Widząc bowiem młokosa, potrafi zapewne zrezygnować z satysfakcji, która (w jego przekonaniu) musiałaby zakończyć się śmiercią młodziana(dopiero d'Artagnan zawraca i sam ponawia spór, na wypowiedziane przez Atosa słowa dotyczące grzeczności). Atosa cechuje także zimna [[krew]], żaden z pozostałych przyjaciół nie może z nim równać się, jeżeli chodzi o spokój w obliczu niebezpieczeństwa. To samo dotyczy konwersacji z najwyższymi dostojnikami państwowymi, takimi jak kardynał [[Armand Jean Richelieu|Richelieu]], czy z koronowanymi głowami.
Linia 12:
Postać Atosa może być jednak właściwie oceniona jedynie przez [[pryzmat]] jego zachowań w sytuacjach ekstremalnych. Tam, gdzie w grę wchodzi przyjaźń, wśród najgorszych niebezpieczeństw albo w sytuacjach, gdy pozostali przyjaciele unoszą się [[egoizm|egoistycznymi]] pobudkami, hrabia de la Fère ukazuje swoją prawdziwą wielkość. Potrafi natychmiast poświęcić własne interesy, gdy wymaga tego dochowanie przyjaźni, nigdy nie zawaha się w decydującym momencie, dając przykład i pociągając za sobą pozostałych. Potrafi upominać się o przyjaciół wobec kardynała albo [[Anna Austriaczka (1601-1666)|Anny Austriaczki]] (inna sprawa, że bezskutecznie). Atos jest jedynym spośród przyjaciół, z którym pozostali nigdy nie kłócą się (cała reszta co jakiś czas przeżywa spięcia).
== Zarys wydarzeń przedstawionych w cyklu o muszkieterach, w których aktywną rolę odgrywa Atos ==
===
Hrabia Olivier de La Fere w wieku dwudziestu pięciu lat zakochał się w pięknej szesnastoletniej dziewczynie, Annie de Bruil, która przybyła na jego ziemie ze swoim bratem, księdzem. Hrabia mógł ją zmusić do tego, by z nim była, jednakże zachował się honorowo i poślubił ją, choć praktycznie nic o niej nie wiedział. Pewnego dnia na polowaniu jego żona spadła z [[koń|konia]] i straciła przytomność. Hrabia skoczył jej na pomoc i widząc, że żona się dusi rozerwał lekko jej suknie, by miała czym oddychać. Wówczas dostrzegł na jej ramieniu wypaloną czarną lilię, znak złodziejek i ladacznic. Zrozumiał, że kobieta poślubiła go dla [[pieniądze|pieniędzy]]. Załamało go to. Poczuł się shańbiony. Jako, że na swoich ziemiach był najwyższym sędzią, natychmiast powiesił nieprzytomną wciąż żonę na drzewie, jak się później okazało, nieskutecznie. Zrozpaczony porzucił swój tytuł i jako Atos wstąpił do królewskich muszkieterów pana de Treville. Zaprzyjaźnił się tam z [[Portos|Portosem]] i [[Aramis|Aramisem]]. Razem mieli często starcia przeciwko gwardzistom kardynała [[Armand Jean Richelieu|Richelieu]]. W jednym z takich starć Atos został ciężko ranny w ramię. Mimo tego honorowo następnego dnia wstawił się w gabinecie kapitana, by zameldować mu o wszystkim, po czym zemdlał z upływu krwi. Kapitan wezwał [[lekarz|medyka]], by ten go opatrzył. Atos odzyskał więc przytomność.
=== Poznanie z d'Artagnanem ===
Chwilę później [[D'Artagnan|d'Artagnan]] wybiegając z gabinetu pana de Treville wpadł prosto na Atosa i potrącił go w ranne ramię. Chłopak oczywiście przeprosił, ale Atos nie omieszkał zatrzymać go na chwilę i powiedzieć mu od siebie kilka uwag na ten temat. Po tym wszystkim chciał odejść, ale d'Artagnan nieopatrznie zdenerwował go stwierdzeniem, że pan muszkieter nie będzie mu udzielał lekcji dobrych manier. Urażony Atos wyzwał go więc na [[pojedynek|pojedynek]] o 12:00 w klasztorze karmelitów. D'Artagnan wyzwanie przyjął i wstawił się na czas w umówionym miejscu. Sekundantami Atosa byli Portos i Aramis, którzy (jak się okazało) również wyzwali d'Artagnana na pojedynek. Jednakże do żadnej z tych walk nie doszło, albowiem w [[klasztor|klasztorem]] zjawili się wspólni wrogowie, gwardziści kardynała Richelieu. Trzej przyjaciele i Gaskończyk połączyli swoje siły i razem pokonali swoich wrogów. Podczas walki Atos omal nie zginął z ręki walczącego przeciwko niemu gwardziście, ale d'Artagnan ocalił mu życie. Po tym starciu zakończonym zwycięstwem muszkieterów d'Artagnan stał się przyjacielem wesołego trio i ich nieodłącznym druhem.
===
Pewnego razu d'Artagnan ocalił zaatakowaną przez ludzi kardynała Konstancję Bonacieux, pokojówkę królowej Francji i jej powiernicę. Chłopak po akcji wezwał na pomoc Atosa, Portosa i Aramisa i poprosił ich, by się zjawili u niego w domu. Jednakże wierny sługa [[Planchet|Planchet]] zastał tylko Atosa. Ten bez wahania udał się do domu przyjaciela, a ponieważ go nie było, zaczekał na niego. Niedługo potem zjawili się ludzie kardynała Richelieu chcący ponownie aresztować Konstancję i jej wybawiciela. Aresztowali oni Atosa biorąc go za d'Artagnana. Muszkieter nie przyznał się do tego kim jest. Uczynił to dopiero w [[Bastylia|Bastylii]], kiedy skonfrontowano go z panem Bonascieux, mężem Konstancji. W więzieniu nie posiedział na szczęście długo, albowiem wstawiennictwo pana de Treville wyciągnęło go z Bastylii. Niedługo potem d'Artagnan ruszył do [[Wielka Brytania|Anglii]] w ramach akcji "Diamenty królowej". Atos i jego dwaj druhowie również wzięli w niej udział. Jednakże podczas podróży został oskarżony przez karczmarza o fałszowanie [[pieniądze|monet]]. Walcząc ze strażą miejską, która miała go za to aresztować, zamknął się w [[piwnica|piwnicy]]. Później jednak wyszło na jaw, że oskarżenie było fałszywie. Karczmarz zapytał więc zamkniętego Atosa, jak może mu zrekompensować to oskarżenie. Muszkieter zażądał wpuszczenia do piwnicy jego wiernego sługi, Grimauda. Kiedy zaś to się stało oboje zamknęli się tam i wypijali karczmarzowi jego zapasy wina, strzelając jednocześnie do każdego, kto próbował tam wejść. Zabrał ich stamtąd dopiero d'Artagnan, który ukończył zadanie. Atos będąc pijanym opowiedział Gaskończykowi historię swojej [[miłość|miłości]], przerabiając ją jednak na opowieść o losach swego znajomego. Następnego dnia w tej samej oberży Atos zawarł znajomość z [[Lord de Winter|lordem de Winter]], grając z nim w kości o majątek tak swój, jak i d'Artagnana, na zmianę go przegrywając i wygrywając. Ostatecznie gra skończyła się tym, że obaj przyjaciele mieli jedynie piękne siodła i rzędy, zaś piękne konie musieli oddać lordowi - do domu oczywiście wrócili na koniach swoich służących, którzy z siodłami na plecach dogonili ich jadąc na furze [[siano|siana]]. Po powrocie do Paryża d'Artagnan wszedł w mały konflikt z lordem de Winter zakończonym wyzwaniem na pojedynek i poprosił Atosa, Portosa i Aramisa o sekundowanie mu podczas owej potyczki. Pojedynek ten był walką Anglików i Francuzów (bowiem walczyli ze sobą również sekundanci). Atos jako jedyny zabił swego przeciwnika - było to tak, że jego przeciwnik nie chciał się zadowolić pseudonimem i zażądał, by muszkieter podał mu swoje prawdziwe nazwisko. Atos na stronie uczynił to, ale zapowiedział, że go będzie musiał potem zabić. Tak się też stało. Po czym zdobytą na zabitym Angliku [[sakiewka|sakiewkę]] muszkieter rzucił ją pomiędzy jego służbę samemu nie zachowując dla siebie nic.
=== Spotkanie z Milady ===
Tymczasem d'Artagnan wdał się w romans z [[Milady de Winter|Milady de Winter]]. Romansując z nią otrzymał od niej tajemniczy [[pierścień|pierścień]], który potem Atos rozpoznał jako swój rodowy klejnot. Pamiętał doskonale, komu go wręczył - swojej żonie. Zrozumiał, że musi nią być Milady. Ostrzegł więc przyjaciela, by ten zerwał z kobietą wszelkie kontakty. D'Artagnan jednak nie zakończył romansu i o mało nie zginął, gdy odkrył tajemnicę "napiętnowanej damy". Z trudem zdołał się ukryć u Atosa, który wyjawił mu wreszcie straszną prawdę - Milady żona Atosa, ale również szpieg kardynała. Chciała się ona [[zemsta|zemścić]] na d'Artagnanie za odkrycie jej tajemnicy. Atos, Portos i Aramis strzegli więc młodego przyjaciela jak tylko mogli. Jednocześnie musieli się jednak szykować do wyjazdu, albowiem król i kardynał chcieli zdobyć protestancką twierdzę La Rochelle. Muszkieterowie musieli zdobyć ekwipunek i ruszyć na front. Podczas oblężenia cała Atos razem z Portosem i Aramisem eskortował kardynała Richelieu do oberży "Pod Czerwonym Gołębnikiem", gdzie za pomocą [[rura|rury]] od pieca podsłuchują rozmowę kardynała z Milady. Kobieta miała zabić [[George Villiers, 1. książę Buckingham|księcia Buckingham]], by ten nie mógł wspomóc protestantów z La Rochelle. W zamian za to Milady zażądała pozwolenia na zabicie d'Artagnana i Konstancji. Kardynał podpisał dokument. Chwilę później jednak doszło do tzw. "sceny małżeńskiej": Atos przyszedł do Milady, groził jej śmiercią, jeśli zabije d'Artagnana, następnie zabrał jej glejt od kardynała, używając jako argumentu [[pistolet|pistoletu]]. Później Atos postanowił porozmawiać potajemnie z d'Artagnanem, ale musiał mieć na to swobodną możliwość. Dlatego wpadł na pomysł zakładu z innymi muszkieterami - Atos i jego trzej przyjaciele mieli obronić aż do południa przed hugenotami Bastionu Św. Gerwazego, a nawet zjeść tam śniadanie. Do tej akcji zabrał on ze sobą swego sługę Grimauda. Podczas brawurowej obrony bastionu Atos oddał list żelazny d'Artagnanowi i powiedział mu o planach kardynała. Gaskończyk chciał z miejsca ratować księcia, ale Atos odradził mu - podczas wojny kontakty z Anglikami byłyby zdradą. Dlatego uprzedzono jedynie lorda de Winter oraz królową Annę Austriaczkę. Ci zaś podjęli się zadanie uprzedzenia Buckinghama o zamachu. Prócz tego dzięki Aramisowi księżna de Chevreuse dostarczyła przyjaciołom list z wieścią, gdzie jest ukryta Konstancja. Kiedy czytali ten [[list|list]] podszedł do nich kardynał. W ostatniej chwili uprzedził ich o tym Grimaud łamiąc zakaz swego pana, który nakazał mu nie odzywać się bez pozwolenia. Ponieważ ów list był niebezpieczny i mógł zwrócić uwagę Richelieu, Atos nakazał Grimaudowi go zjeść w ramach kary za odezwanie się bez powodu. Jednakże w nagrodę za zjedzenie tego listu sługa mógł popić list [[wino|winem]]. Niestety plan ocalenia księcia się nie powiódł, bowiem Milady mimo to i tak zdołała go zgładzić ręką purytańskiego fanatyka Johna Feltona. Muszkieterowie nie wiedząc o tym pojechali do klasztoru w Bethune, by zabrać z niego Konstancję. Jednakże tutaj również się spóźnili - Milady dopadła ją i zdążyła otruć, nim muszkieterowie przybyli. Rozpoczął się więc pościg. Atos, Portos, Aramis, d'Artagnan, lord de Winter oraz zabrany po drodze kat z [[Lille|Lille]] ujęli Milady w przydrożnym zajeździe. Sąd, w którego skład wchodzili, wydał na nią wyrok śmierci. Milady została ścięta przez kata nad brzegiem rzeki Lys. Gdy kardynał dowiedział się o tym wszystkim, nakazał ich wszystkich aresztować i zgładzić. Jednakże d'Artagnan uratował siebie i przyjaciół [[glejt|glejtem]], który Atos odebrał Milady. Zafascynowany młodym Gaskończykiem kardynał dał mu nominację na [[porucznik|porucznika]] in blanco. Atos jednak odmówił jej przyjęcia i wpisał do niej nazwisko d'Artagnana. Chłopak awansował, a przyjaciel został pod jego rozkazami. Niedługo potem padło La Rochelle, a Portos i Aramis opuścili służbę. Atos pozostał w muszkieterach aż do roku 1631.
=== Znalezienie syna (wersja z powieści "D'Artagnan") ===
W roku 1630 wciąż wiernie służył pod rozkazami d'Artagnana. Kiedy ten znalazł przy ciele zmarłego agenta kardynała tajemniczy pierścień Atos rozpoznał go jako rodowy skarb marszałka Bassompierre. Niedługo potem otrzymał list od lorda de Winter, który wzywał jego, oraz d'Artagnana, Portosa i Aramisa do [[hotel|hotelu]] markiza de Saint Luc. Pojechał więc tam z przyjaciółmi (oprócz Aramisa, który był wtedy ranny i kurował się). Po drodze jednak przyjaciele rozdzielili się. Najpierw d'Artagnan pognał sam za karocą, w której zauważył Aramisa. Atos z Portosem jechali dalej, ale po drodze ten drugi zgubił się w jednej z oberż i upił się tam z księciem [[Gaston (książę Orleanu)|Gastonem Orleańskim]] oraz jego kompanami. Atos jechał sam i spotkał po drodze Gerwazego, służącego swego stryja. Dowiedział się od niego, że jego [[stryj|stryj]] jest umierający i wzywa go do siebie. Hrabia kazał Gerwazemu czekać na siebie, sam zaś ruszył dalej. Po drodze udzielił pomocy hrabinie Helenie de Sirle, której kareta zgubiła koło. Kobieta z wdzięczności zaprosiła go do siebie. Okazało się jednak, że jest ona agentką kardynała - Atos tylko dzięki swej przezorności uniknął wypicia wina z [[narkotyk|narkotykiem]]. Kiedy usłyszał, iż rozmawia ona z hrabią de Montforge o jego śmierci uciekł po drodze zabijając kilku ludzi hrabiny. Dotarł do hotelu markiza de Saint Luc. Od lorda on i d'Artagnan dowiedzieli się o małym chłopcu, [[Raul de Bragelonne|Raul d'Aram]], nieślubnym synu Aramisa i księżnej de Chevreuse. Przez przypadek chłopca wzięto za syna królowej Anny i księcia Buckingham. Kardynał chciał więc mieć chłopca, by zniszczyć królową. Atos i Portos pojechali więc po chłopca do klasztoru Saint Saforin, gdzie ten przebywał (przedstawił się jako jego ojciec), zatrzymali się w przydrożnym zajeździe. Tam odesłał chłopca z wiernym Grimaudem do Gerwazego, sam zaś został z Portosem i d'Artagnanem, by walczyć z hrabią de Montforge i jego ludźmi, którzy ich ścigali. Doszło wówczas do walki, którą muszkieterowie wygrali, choć opłacili to ciężkimi ranami. Podczas walki Atos zabił niezbyt honorowo samego hrabiego de Montforge - wytrącił mu [[szpada|szpadę]] i przebił bezbronnemu przeciwnikowi gardło. Następnie cała trójka udała się do [[Paryż|Paryża]]. Tam, po wykurowaniu ran, Atos wystąpił z wojska i osiadł na swoich ziemiach w hrabstwie de la Fère, wraz z adoptowanym synem Raulem, który został wicehrabią de Bragelonne.
=== Znalezienie syna (wersja z powieści "Dwadzieścia lat później") ===
W roku 1633 Atos podróżował po Francji w sobie tylko znanym celu. Pewnej nocy dotarł do klasztoru Saint Saforin i tam natknął się na młodą służącą. Poznał w niej Ketty, dawną służbę Milady de Winter, a obecnie służącą księżnej de Chevreuse. Ketty spała, ale hrabia de Le Fere domyślił się, że skoro ona tu jest, to jej pani także. Atos odkrył, że księżna chce uwieść młodego mnicha, więc podstępem zamienił się z nim łóżkami i to on spędził z księżną noc. Następnego dnia kobieta wyjechała, a po roku przysłała do klasztoru spłodzonego w tę noc chłopca. Atos jednak potajemnie obserwował klasztor i niedługo po przysłaniu chłopca zjawił się w klasztorze i odebrał go. Po czym nazwał go Raul, uczynił wicehrabią de Bragelonne oraz adoptował. Odkąd przy jego boku pojawił się syn, Atos odnalazł również sens swego istnienia. Przestał pić i zaciągać długi, stał się odpowiedzialnym człowiekiem z celem przed sobą. Zamieszkał on z synem w wiejskiej posiadłości we wsi Bragelonne. Dworek swój, choć dość skromny, kazał wszystkim nazywać swoim poddanym pałacem. Często przyjmował u siebie gości i żył dość spokojnie. Trzymał się również z dala od polityki.
=== Udział we Frondzie ===
Tak by się przynajmniej wydawało. Gdy w roku 1648 r. wybuchła [[Fronda (bunt)|Fronda]], Atos potajemnie przyłączył się do niej przeciwko despotycznej władzy kardynała [[Jules Mazarin|Julesa Mazarina]]. Prowadził działania przeciw kardynałowi i królowej Annie Austriaczce. Jednym z przejawów służby we Frondzie było wysłanie swego sługi, Grimauda, by podstępem dostał się do zamku Vincennes, gdzie przebywał uwięziony książę de Beaufort. Sługa miał zatrudnić się jako jego strażnik i skontaktować się z nim, przygotowując go jednocześnie do ucieczki. Niedługo potem do Atosa przybył d'Artagnan z propozycją służby w gwardii kardynała. Atos jednak odmówił i następnego dnia wyjechał z Raulem do Paryża. Tam zapoznał go z jego prawdziwą matką, Marią Minchon księżną de Chevreuse (nie wydając jednak przed Raulem, że jest ona jego matką, choć powiedział księżnej, kim dla niej jest Raul). Niedługo potem Atos, Aramis i [[Hrabia de Rochefort|Rochefort]] przygotowali ucieczkę księcia de Beaufort, którą umożliwił im Grimaud poprzez dostarczenie księciu [[pasztet|pasztet]], w którym była [[drabinka sznurowa|drabinka sznurowa]]. Kiedy książę i sługa znaleźli się poza murami miasta cała trójka spiskowców zabrała go ze sobą i zaczęli uciekać. Po jakimś czasie jednak dogonił ich pościg w postaci dwóch muszkieterów - d'Artagnana i Portosa. Doszło wówczas do walki, która zakończyła się w chwili, kiedy dawni przyjaciele zauważyli, z kim walczą. Cała czwórka następnego dnia potajemnie się ze sobą spotkała i dzięki mądrej przemowie Atosa odnowiła przysięgę wiecznej przyjaźni. Później od czasu do czasu znowu się spotykali. Jednocześnie Grimaud został wysłany, by pilnować Raula podczas jego podróży na front do [[Flandria|Flandrii]]. Jednak sługa zawrócił do swego pana ze straszną wieścią - żyje syn Milady, który szuka katów swej matki i ma zamiar ich wszystkich zabić. Atos jako jedyny wówczas nie przejął się tą wieścią twierdzą, że ich jest czworo, a on jeden, więc nie ma się czego obawiać. Mimo to wieść o synu Milady nieco nim wstrząsnęła. Prawdopodobnie hrabia de La Fere sądził, że ów chłopak może być jego synem i bratem Raula. Do tego od jakiegoś czasu dręczyły go wyrzuty sumienia z powodu samosądu nad Milady.
=== Służba u Karola I ===
Tymczasem w Anglii trwała rebelia [[Oliver Cromwell|Olivera Cromwella]]. Król [[Karol I Stuart|Karol I]] szukał do swojej służby wiernych ludzi. Oddany mu lord de Winter poprosił o to Atosa i Aramisa, ci zaś bez wahania zgodzili się na jego propozycję i udali się razem z nim do Anglii. Przedtem odpłynięciem jednak zauważyli, że na pomoście obserwuje ich [[Mordaunt (postać)|Mordaunt]]. Uprzedzeni przez lorda, że to syn Milady szybko zareagowali. Aramis złapał za [[muszkiet|muszkiet]] i chciał chłopaka zastrzelić, ale przeszkodził mu Atosa. Szybko jednak tego pożałował, bo tym czynem przyjaciele zdradzili się przed nim i ujawnili się, że to właśnie oni są ludźmi, których on szuka. Trzej przyjaciele odpłynęli do Anglii z uczuciem niebezpieczeństwa na karku. Służyli wiernie Karolowi I, niestety nie opłacani [[Szkocja|Szkoci]] sprzedali rebeliantom swego władcę. Atos więc poradził, żeby uciec pod opiekę innego dowódcy szkockiego, który na pewno króla by nie sprzedał. Karol I zgodził się, a przed wyjazdem odznaczył Atosa i Aramisa Orderem Podwiązki. Po czym ruszyli w drogę, jednakże pochwycili ich wysłani z Paryża przez Mazarina Mordaunt, d'Artagnan i Portos. Lord de Winter zginął zastrzelony przez mściwego bratanka, zaś Atos i Aramis zostali osadzeni w lochu. Na szczęście d'Artagnan umożliwił im obu ucieczkę, po czym dla pozoru z Portosem rzucił się za nimi w pościg. W rzeczywistości czterej przyjaciele połączyli swoje siły i postanowili wrócić do Francji. Jednakże Atos nie chciał tego uczynić bez Karola I. Wobec tego wszyscy udali się ratować króla Anglii. Najpierw próbowali oni uwolnić go z obozu, gdzie był przetrzymywany. Nie udało się to im z powodu Mordaunta, który przybył z rozkazem odwiezienia króla do [[Londyn|Londynu]] na proces i... rozpoznał muszkieterów, którzy znowu musieli uciekać. Dotarli do Londynu i tam ponownie podjęli próbę uwolnienia króla Anglii. Byli obecni podczas procesu, podczas którego Atos nie wytrzymał i wyzwał sędziów, czym niestety zdemaskował przyjaciół, którzy znów musieli uciekać. Schronili się w jednej z gospód, po czym podjęli się w przebraniu [[robotnicy|robotników]] budowy [[szafot|szafotu]], na którym władca miał zostać ścięty. Pod nim zaś wykonali podkop do królewskiej celi. Żeby wybić w niej jednak otwór musieli zyskać jeszcze jeden dzień. Pozbyli się więc [[kat|kata]] i jego pomocnika. Niestety jednak znalazł się ochotnik do ścięcia władcy - był nim Mordaunt. Karol I poszedł na śmierć. Przed ścięciem zdołał on jednak porozmawiać z Atosem, który stał pod szafotem. Król Anglii powiedział mu o skarbach ukrytych w zamku Newcastle. Poprosił, by w odpowiednim momencie użył tych skarbów, by wesprzeć nim jego dzieci. Po czym Karol I został ścięty ze słowami "Remember" na ustach. Kropla jego krwi spadła na czoło Atosa.
=== Rozprawa z Mordauntem ===
Atos z przyjaciółmi postanowili dopaść syna Milady i wykończyć go. Udało się im go pochwycić w jego pokoju i odbyli nad nim sąd. Skazali go na śmierć, ale postanowili dać mu szansę, jaką nie mogli dać Milady - pojedynek. Mordaunt wybrał Atosa, ale ten odmówił nie podając powodów. Więc pozostali ciągnęli losy i wybór padł na d'Artagnana. Jednakże podczas pojedynku młodzieniec podstępnie uciekł i dotarł na statek "Błyskawica", którym muszkieterowie mieli uciec do Francji. Przygotował na nim zasadzkę - okręt miał być wysadzony w powietrze z muszkieterami na pokładzie. Jednakże słudzy Grimaud i Mouston dowiedzieli się o wszystkim i uprzedzili swoich panów. Ci zaś po kryjomu wsiedli do [[szalupa|szalupy]] z prowiantem i odpłynęli. Statek wyleciał w powietrze grzebiąc znajdującą się na nim zdradziecką załogę. Jednakże Mordaunt przeżył skacząc do wody, po czym podpłynął do szalupy muszkieterów i poprosił ich o pomoc. Atos ulitował się nad nim i podał mu rękę, by pomóc mu wejść na pokład. Jednakże podstępny syn Milady wciągnął go zdradziecko pod wodę. Próbował go utopić, ale Atos zdołał wyrwać [[sztylet|sztylet]] i zatopił go w sercu młodzieńca, po czym wrócił z powrotem do szalupy i dopłynął nią z przyjaciółmi do brzegów [[Francja|Francji]].
=== Porwanie kardynała ===
W swojej ojczyźnie przyjaciele rozdzielili się. Atos i Aramis przybyli do Francji i dołączyli do armii Frondy dowodzonej przez księcia de Beaufort. W mieście spotkali wdowę po Karolu I i powiedzieli jej o śmierci jej męża. Jednocześnie natknęli się na dwóch agentów kardynała, którzy rozgłaszali fałszywe plotki o rzekomej ucieczce króla Anglii. Wściekli wyzwali ich na [[pojedynek|pojedynek]], ale zamiast pojedynków doszło do bitwy Frondy z wojskami królewskimi. Aramis podczas walki wziął do niewoli Raula i Atos namówił chłopaka go do walki po swojej stronie. Potem odwiedził królową Annę Austriaczkę i zażądał uwolnienia aresztowanych d'Artagnana i Portosa. Zyskał jednak tyle, że sam został aresztowany. Trafił do tego samego [[więzienie|więzienia]], co jego przyjaciele. Ci jednak uciekli, uwolnili go i porwali we trójkę samego Mazarina. Uciekając z cennym zakładnikiem spotkali Aramisa i Raula na czele frondystów. Wszyscy razem uciekli do [[zamek|zamku]] Portosa i wymusili na kardynale w zamian za jego wolność liczne ustępstwa wobec Frondy, stopień kapitana muszkieterów dla d'Artagnana i tytuł barona dla Portosa. Atos nie zażądał nic dla siebie, ale i tak Anna Austriaczka odznaczyła go Orderem Św. Ducha, Raul zaś został mianowany dowódcą pułku. Atos zaś stwierdziwszy, że dość zrobił dla swojej ojczyzny, wrócił do domu, skąd śledził karierę swego syna.
=== Restauracja dynastii Stuartów w Anglii ===
Atos nigdy jednak nie przestał myśleć o królu Karolu I. Także, kiedy w roku 1660 przybył do niego syn króla, [[Karol II Stuart|Karol II]], zaoferował mu swą pomoc i powiedział o skarbach w zamku Newcastle. Razem udali się do Anglii. Atos przybył do zamku, ale tam stacjonował wróg młodego króla, generał Monck. Atos powiedział mu, że w zamku znajdują się [[beczka|beczki]] z jego rodzinnymi pamiątkami i dowódca pozwolił mu na ich wydobycie. Kiedy jednak obaj panowie zostali sami Atos przyznał się do tego, co jest naprawdę w [[skrzynia|skrzyni]] i próbował namówić Moncka, by ten wsparł Karola II w odzyskaniu przez niego tronu. Generał jednak odmówił twierdząc, że nie wesprze kogoś, kto nie udowodnił swojej przydatności i wielkości. Niedługo potem jednak Monck zniknął, zaś jego żołnierze oskarżyli Atosa o porwanie swego dowódcy. Atos musiał zamknąć się w [[szopa|szopie]] i bronić się przed chcącymi go aresztować żołnierzami. Okazało się, że Moncka porwał d'Artagnan i zabrał go do Karola II, ten jednak kazał puścić go wolno. Monck wrócił do obozu i nakazał puścić Atosa wolno. Hrabia de La Fere zabrał ze sobą skarby dla młodego króla i zawiózł mu je. Niedługo potem Monck zdobył władzę w Londynie i oddał ją Karolowi II. Ten zaś nagrodził dwóch dzielnych Francuzów - Atos otrzymał Order Złotego Runa. Wrócił do Francji z propozycją od władcy Anglii - by brat [[Ludwik XIV|Ludwika XIV]], [[Filip I Burbon-Orleański|Filip Orleański]], poślubił księżniczkę [[Henrietta Anna Stuart|Henriettę]], siostrę Karola II. Propozycja została przyjęta, zaś Atos stał się stałym bywalcem dworu. Król Francji zaś oznajmił, iż hrabia de La Fere może go odwiedzać, kiedy tylko sam tego zapragnie.
=== Reszta życia ===
Raul de Bragelonne dążył do sławy na paryskim dworze. Ojciec z zadowoleniem śledził jego karierę, jednakże młody wicehrabia skierował swe uczucia w niewłaściwą stronę, co sprowadziło kłopoty na niego, i na jego ojca. Atos nie popierał miłości Raula do panny [[Louise de La Vallière|Luizy de La Valliere]], późniejszej metresy Ludwika XIV. Pomimo to w imieniu swego syna przyszedł prosić króla o jej rękę dla Raula. Ludwik odmówił pod pretekstem, że dziewczyna nie jest dla chłopaka odpowiednia pod względem pochodzenia i stanu majątkowego. Atos uśmiechnięty przyznał królowi rację, jednakże zasmucony odszedł przynieść tę niepomyślną wieść Raulowi. Niedługo potem jednak wyszło na jaw, dlaczego król odmówił tej prośbie - Luiza była królewską kochanką. Atos poszedł do króla i w prywatnej rozmowie z nim powiedział, co o nim myśli. Po czym wypowiedział królowi służbę i na znak, że to nie przelewki, połamał swoją szpadę i rzucił ją władcy pod nogi. Wściekły Ludwik XIV nakazał go aresztować. D'Artagnan jednak znalazł wyjście z sytuacji. Zabrał Atosa do Bastylii jako gościa jej Louise de [[gubernator|gubernatora]], po czym pojechał do króla i wymusił na nim mądrymi argumentami akt ułaskawienia. Po czym wrócił do Bastylii i zabrał z niej Atosa do domu. Kiedy wracali zaatakowali ich Raul i Portos, którzy myśleli, że Atos ma zostać wywieziony i zamordowany. Na szczęście szybko się wszystko wyjaśniło. Atos i Raul wrócili do domu, ale chłopak nie umiał po tym wszystkim normalnie żyć. Do tego jeszcze Portos i Aramis musieli uciekać z kraju z powodu swego udziału w intrydze z [[Człowiek w żelaznej masce|człowiekiem w żelaznej masce]] w roli głównej. Zmienili konie u Atosa, który czuł, że widzi ich po raz ostatni (co było prawdą). Niedługo potem Raul uległ namowom księcia de Beaufort i postanowił pojechać do Afryki bronić francuskich kolonii. Atos wiedział, że syn szuka śmierci, ale nie przeszkodził mu w tym zamiarze. Pojechał z nim na Wyspę Św. Małgorzaty, skąd miało ruszyć wojsko. Tam spotkali d'Artagnana, który sprawował pieczę nad Filipem Żelazną Maską. Ojciec i syn o mało nie zostali zastrzeleni przed nadgorliwych strażników, którzy chcieli ich zabić za to, że znaleźli oni srebrną tacę, na której Filip napisał wiadomość, po czym wyrzucił ją przez [[okno|okno]]. Nie dopuścił do tego jednak d'Artagnan. Po wyjeździe Raula na front Atos wrócił do siebie i zachorował. Choć wcześniej wciąż dobrze się trzymał, teraz gwałtownie się zestarzał i osłabł. Po pewnym czasie w ogóle nie ruszał się już z [[łóżko|łóżka]]. Czuwał nad nim wierny Grimaud. W końcu przyszło nieuniknione - wieść o śmierć Raula na froncie. Zrozpaczony Atos zmarł, kiedy to usłyszał. Ojciec i syn zostali pochowani we wsi Bragelonne. D'Artagnan często odwiedzał ich [[grób|groby]].
== Atos w filmie ==
Muszkietera Atosa w filmach odegrali niżej wymienieni aktorzy:
Léon Bary - Trzej muszkieterowie (1921)
Henri Rollan - Trzej muszkieterowie (1921)
Henri Rollan - Trzej muszkieterowie (1933).
Paul Lukas - Trzej muszkieterowie (1935)
Van Heflin - [[Trzej muszkieterowie (film 1948)|Trzej muszkieterowie]] (1948).
Jean Martinelli - Trzej muszkieterowie (1953)
Jean Chevrier - Trzej muszkieterowie (1959).
Georges Descrières - Trzej muszkieterowie (1961).
François Chaumette - D'Artagnan (1969).
[[Oliver Reed|Oliver Reed]] - [[Trzej muszkieterowie (film 1973)|Trzej muszkieterowie-Diamenty królowej]] (1973)
Oliver Reed - [[Czterej muszkieterowie|Czterej muszkieterowie-Zemsta Milady]] (1974)
Yves Lefebvre - D'Artagnan (1977)
Oliver Reed - [[Powrót muszkieterów|Powrót muszkieterów]] (1989)
[[Kiefer Sutherland|Kiefer Sutherland]] - [[Trzej muszkieterowie (film 1993)|Trzej muszkieterowie]] (1993)
Jean-Luc Bideau - [[Córka d'Artagnana|Córka d'Artagnana]] (1994).
[[John Malkovich|John Malkovich]] - [[Człowiek w żelaznej masce (film 1998)|Człowiek w żelaznej masce]] (1998).
Jan Gregor Kremp - Trzej muszkieterowie (2001).
Guillaume Depardieu - Milady (2004)
[[Matthew Macfadyen|Matthew Macfadyen]] - [[Trzej muszkieterowie (film 2011)|Trzej muszkieterowie 3D]] (2011)
Bibliografia:
A. Dumas, Trzej muszkieterowie, Wydawnictwo Siedmioróg, Wrocław 1999
A. Dumas, D'Artagnan, Wydawnictwo Zielona Sowa, Kraków 2003
A. Dumas, Trzej muszkieterowie Dwadzieścia lat później, Wydawnictwo Zielona Sowa, 2003
A. Dumas, Wicehrabia de Bragelonne tom I, Państwowe Wydawnictwo Iskry, Warszawa 1959
A. Dumas, Wicehrabia de Bragelonne tom II, Państwowe Wydawnictwo Iskry, Warszawa 1959
A. Dumas, Wicehrabia de Bragelonne tom III, Państwowe Wydawnictwo Iskry, Warszawa 1959
Słownik bohaterów literackich, Bielsko-Biała 2006
[[Kategoria:Postacie z utworów Alexandre'a Dumasa]]
| |||