Kodeks majuskułowy (Nowy Testament): Różnice pomiędzy wersjami

Po roku 800 pojawia się [[minuskuła]], pismo małoliterowe, będące formą [[kursywa|kursywy]]. W wiekach [[IX wiek|IX]]-[[X wiek|X]] [[majuskuła]] utrzymywała się równolegle z minuskułą, jednak późna majuskuła nosi wiele cech pisma minuskułowego. Zanim została całkowicie wyparta, przez pewien czas pozostała jeszcze w nagłówkach i tytułach. Końcowa uncjała nosiła już cechy minuskuły. ''Kodeks Boernerianus'' w niektórych przypadkach stosuje minuskułę, litery α, κ, ρ przybierają w nim czasem postać minuskuły, jednak z zachowaniem rozmiarów uncjały. Uncjała [[Kodeks Monachijski|Kodeksu Monachijskiego]] jest pochylona w prawo, a część liter uzyskuje prostokątny kształt.

 

[[Fragmentum Uffenbachianum|Kodeks 0121b]] pisany jest uncjałą zbliżoną do minuskuły i o rozmiarach minuskuły, w XIX wieku bywał określany jako semi-minuskuł i klasyfikowany jako minuskuł, jednak w większości słów litery nie łączą się (łączą się jedynie w niektórych słowach) i wedle opinii czołowych XIX paleografów ([[Samuel Prideaux Tregelles|Tregelles]], [[Frederick Henry Ambrose Scrivener|Scrivener]]) nie zasługuje na miano semi-minuskułu i bliższy jest uncjale. Odtąd zaliczany jest do kodeksów majuskułowych.

 

 

Kodeks minuskułowy 1143 (IX wiek), znany jako ''Beratinus 2'' w niektórych partiach pisany jest semi-uncjałą. [[Kodeks Moskiewski]] i [[Kodeks Monachijski]] stosują uncjałę w tekście biblijnym, a minuskułę w tekstach komentarzy, co dowodzi, że tym alfabetem skryba posługiwał się chętniej.